Ή ΧΛΩΜΗ ΠΛΕΥΡΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ

Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ 

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ-ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ 

ΗΠΕΙΡΟ..

Δεν είναι όλα ρόδινα με την δράση της Ορθοδοξίας στην Αφρική. Χαρακτηριστικό, είναι το παρακάτω κείμενο που βρήκαμε στον ιστό ΡΟΙΔΗ ΕΜΜΟΝΕΣ, στο οποίο υπάρχουν πολλά αποκαλυπτικά και χλωμά και πάντως διδακτικά για τους φιλότιμα σπουδάζοντες το γίγνεσθαι της Ορθοδοξίας. Δείτε το:

Ιστορίες από την ορθόδοξη Ιεραποστολή (1ο από 5)

14/10/2009 από Po  (Η διάδοσις της Ορθοδοξίας είναι εθνικόν χρέος)

Ο Αφρικανός Παλαιοημερολογίτης μητροπολίτης Κένυας Ματθαίος, που φέρει το όνομα του Αγίου Ομολογητού επισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου του Μυροβλήτη, ηγούμενου του άντρου βασανιστηρίων της Μονής Κερατέας και τ. ιδιοκτήτη πορνείου. http://www.churchgoc.org/pnoi/182/0.html

Μέρος Α΄: Αφρική

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Η Oρθόδοξη Εκκλησία δεν παρουσιάζει τον ιεραποστολικό ζήλο των άλλων χριστιανικών Εκκλησιών. Αν ρωτήσετε έναν ελληνορθόδοξο παπά γιατί δεν ακολουθεί την εντολή του θεού του να πάρει τα πόδια του και να μαθητεύσει «πάντα τα Έθνη», θα ξεφύγει λέγοντας πως και στην Ελλάδα υπάρχει έδαφος για (κερδοφόρα) ιεραποστολή. Δεν διαθέτουμε δοκουμένδα από τη δράση των Ιεραποστόλων μέσα στη σκοτεινή ζούγκλα. Η σεμνότης των Ελλήνων ιεραποστόλων δεν μας το επιτρέπει. Καταφεύγουμε λοιπόν εις την Κορυφήν της Ιεραποστολής, εις το πατριαρχείον Αλεξάνδρειας, το οποίο έχει κατά καιρούς αποσπάσει το ενδιαφέρον του Τύπου με τα καμώματά του. Εικάζομεν πως το ήθος των ιεραποστόλων του θα συνάπτεται με το ήθος της Ηγεσίας των. Ο πατριάρχης τους ανήκει εδώ και κάμποσους αιώνες αποκλειστικά στην Αρεία φυλή των Ελλήνων και φέρει τον ταπεινό και σύντομο τίτλο: Η “Αυτού Θειοτάτη Μακαριότης, ο Πάπας και Πατριάρχης της Μεγάλης Θεουπόλεως Αλεξανδρείας, Λιβύης, Πενταπόλεως, Αιθιοπίας Πάσης Γης Αιγύπτου και Πάσης Αφρικής, Πατήρ Πατέρων, Ποιμήν Ποιμένων, Αρχιερεύς Αρχιερέων, Τρίτος και δέκατος των Αποστόλων, Μεγάλος Κριτής της Οικουμένης». Ο ακριβής χρονικός προσδιορισμός της εκλογής αποκλειστικά Ρωμιών πατριαρχών είναι δύσκολος και θα πρέπει να συνδυασθεί με την κατάκτηση της Αιγύπτου από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1517.

Η ιδέα ενός Αφρικανού Πάπα στο πατριαρχείο που θέλει να λέγεται «πάσης Αφρικής», εμπίπτει στη σφαίρα του αδιανόητου. Οι Έλληνες μητροπολίτες κυριαρχούν και δυο-τρεις ιθαγενείς επίσκοποι αποτελούν το φύλλο συκής ενός αποικιοκρατικού οργανισμού με ρατσιστικά χαρακτηριστικά. Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών είναι ο κ. Μάριος Μπέζγος και όμως δεν ντρέπεται να επαινεί το γεγονός πως «το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας είναι ο πρεσβευτής της Ελλάδας στην αφρικανική ήπειρο» («Κ. Ελευθεροτυπία», 19.9.’04) Όχι όργανο του Χριστού λοιπόν, αλλά κάποιου κράτους. Της Ελλάδας όλης πάντως εκπρόσωπος δεν είναι το παπάτο της Αλεξάνδρειας, του γραφείου ταξιδίων Γιοσάκη σίγουρα είναι.
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=14.11.2005,id=32445504
(Ταξίδι με ενδεκάδα δικαστών και δικαστικών υπαλλήλων στην Αλεξάνδρεια. Ο Γιοσάκης, … με τίνος χρήματα άραγε;)

Το οικουμενικό πατριαρχείο πάντως, στα πλαίσια των εμφύλιων καυγάδων μεταξύ Ορθόδοξων Εκκλησιών για μοιρασιά εδαφών, ποιμνίου και εισοδημάτων, δεν αποδέχεται την δικαιοδοσία της Αλεξάνδρειας σε όλη την ήπειρο, αντικαθιστώντας στον μακαρονοειδή τίτλο το «πάσης Αφρικής», με το «πάσης Γης Αιγύπτου». Το ενδεχόμενο της εξάπλωσης της Ορθοδοξίας και του συνακολουθου περάσματος της διοίκησης του πατριαρχείου στους χειραφετημένους Αφρικανούς και Άραβες (Συρογενείς) ορθοδόξους αντί να αποτελεί όραμα και ελπίδα γεννά πανικό στο πατριαρχείο που θεωρεί πως ύψιστος σκοπός του είναι η εκπροσώπηση του ελληνικού κράτους και η διοίκηση των καλόβολων μαύρων φουκαράδων από τον Έλληνα πατριάρχη και την αργόσχολη αυλή του, κατά το πανάθλιο πρότυπο του πατριαρχείου Ιεροσολύμων που επιτροπεύει τους Παλαιστίνιους ορθόδοξους! Οι ιθαγενείς πιστοί λες και υπάρχουν μόνο ως υπόστρωμα της ύπαρξης του πατριαρχείου και των ψιλών αυλικών επισκόπων του που συνωθούνται στην πόλη του Καβάφη και στο Κάιρο με τον ένα ή δυό ιερείς και τους 5 ή 10 Έλληνες πιστούς που έχει, αν τους έχει κι αυτούς, ο καθένας. Οι ιθαγενείς δεν είναι ισότιμοι αδελφοί, αλλά μια ευκολόπιστη ανθρωπομάζα που οφείλει να αγαπήσει την Ελλάδα, να μάθει ελληνικά, να υψώνει την ελληνική σημαία στα σχολειά και στις εκκλησίες της και ο ιθαγενής κλήρος, που συγκροτείται από φτωχούς συγγενείς των εξουσιαστών μάγων, αγράμματος και πολύτεκνος, οφείλει να προσδοκά την ελεημοσύνη των κυριών και δεσποινίδων των ιεραποστολικών συλλόγων που ασκούν την αποστολή τους από την Πάτρα ή την Καβάλα. Οφείλει και να ανέχεται και τα καμώματα των Ρωμιών μητροπολιτών, όπως αυτών των πέντε που ο πατριάρχης Νίκος (Στ΄) Βαρελόπουλος (1968-1986) είχε ζητήσει από την αιγυπτιακή κυβέρνηση την απέλαση προφασιζόμενος για δαύτους καθόλου τιμητικούς λόγους, αυτούς που αφορούν την πλειοψηφία του επισκοπάτου που βράζει στο ίδιο ζουμί και οι οποίοι ανασύρονται στη δημοσιότητα όταν ξεσπάει εξοντωτική μάχη συμφερόντων. Ούτε οι συμμορίες των μαφιόζων της Ν.Υόρκης δεν οριοθετούν τόσο αυστηρά τις επικράτειές τους: Ο πατριάρχης Πέτρος Ζ΄: «Εδιωξε κακήν κακώς ρώσους και σέρβους κληρικούς οι οποίοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν τις δικές τους ενορίες στη Νότια Αφρική» (Μ.Αντωνιάδη, «Βήμα», 24.12.’00).

Η κοινή λογική και το χριστιανικό ήθος, θα επέβαλλαν την επανένωση με τα 30 εκατομμύρια των Αιγυπτίων (Κοπτών), Αιθιόπων και Ερυθραίων Ορθόδοξων, αφού και η δογματική τους είναι ταυτόσημη και τα μίση του παρελθόντος έχουν ξεχαστεί. Αιγύπτιος ήταν και ο Μέγας Αθανάσιος, και αυτό δεν εμπόδισε να είναι πάπας της Αλεξάνδρειας, όπως και όλοι σχεδόν οι προκάτοχοι και διάδοχοί του, κάτι φοβεροί αγριάνθρωποι κατά κανόνα όπως ο αιμοδιψής άγιος Κύριλλος και ο βάνδαλος θείος του Θεόφιλος που κατέστρεψε ότι είχε σωθεί από τη φημισμένη βιβλιοθήκη της κοσμοπολίτικης εθνικής Αλεξάνδρειας, του κέντρου του παγκόσμιου πολιτισμού που καταστράφηκε από τα ορθόδοξα στίφη. Οι διαφορές Κοπτών και Ρωμαίων ορθόδοξων δεν υφίστανται αφού το σχίσμα έγινε για πολιτικούς λόγους με πρόσχημα κακές μεταφράσεις των δογμάτων από τα λατινικά στα αιγυπτιακά και αντίστροφα. Οι Αιγύπτιοι Ορθόδοξοι αποσχίστηκαν το 451 από το ρωμαϊκό πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας που το έβλεπαν ως τοποτηρητή του τυράννου τους του Ρωμαίου αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης. Πιστοί στην Κωνσταντινούπολη και στην Ορθοδοξία της, έμειναν μόνο οι κρατικοί υπάλληλοι οι βασιλόφρονες (Μελχίτες) που ολοένα έφθιναν αφήνοντας το ρωμαϊκό πατριαρχείο χωρίς πιστούς, σχεδόν ερημωμένο μέχρι την οθωμανική κατάκτηση οπότε οι Σουλτάνοι ωθούμενοι από τους Φαναριώτες, βοήθησαν το πατριαρχείο, ιδιαίτερα δε αργότερα ο Καβαλιώτης πασάς Μεχμέτ Αλή που το προστάτεψε και έφερε Έλληνες στην Αίγυπτο. Προτιμούν λοιπόν οι Έλληνες επίσκοποι να προδίδουν την ενότητα της Εκκλησίας χάριν του υπέρτατου εθνικού συμφέροντος όπως αυτό καθορίζεται από την γραφειοκρατία του ΥΠΕΞ (φωτ. 2: Έλλην ΥφΕξ, με τον Μεγαλόσταυρο του Φοίνικα του πατρ.Αλεξανδρείας). Στο μεταξύ δραπετεύουν από την αφόρητη μοναξιά των αποψιλωμένων επισκοπών και παρεπιδημούν στην Αθήνα, όπου με το πουγκί τους, βρίσκουν στέγη και ψυχαγωγία. Μεταξύ τους και ο τιτλοφορούμενος ως Καρθαγένης άγιος Χρυσόστομος, σιωπηλός αποδέκτης επιθέσεων του «εντιμότατου» Γ. Μιχαλόπουλου που τον έφεραν μεταξύ άλλων ως κάτοικο βίλας της Πεντέλης, από όπου θα μελετούσε τα παράλια της Καρχηδόνας με τηλεσκόπιο, γιατί είχε «την πνευματική ευθύνη της Β. Αφρικής», ήταν «ο άνθρωπος που ανελάμβανε τις αποστολές του πατριαρχείου στην Αθήνα» (Ελευθεροτυπία, 13-9-’04). Εκεί κηδεύτηκε μετά την πτώση της πολυπρόσωπης συνοδείας του Σινούκ και όχι στην έδρα του όπως θα έπρεπε. Στην Αθήνα παρ’ολίγον να κηδευόταν και ο ίδιος ο Πάπας Πέτρος, αν ο «Άγριος καυγάς πάνω από το ιερό σκήνωμα του μακαριστού» («Νέοι Άνθρωποι», 17.9.’04), δεν έληγε με νίκη της Αλεξάνδρειας. Ο λόγιος Αιγυπτιώτης Σοφιανός Χρυσοστομίδης έγραψε σχετικά: «…όλα αυτά τα περίεργα που σημειώθηκαν στην Αθήνα….με τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο να δηλώνει πως δεν είχε καθόλου την πρόθεση να ‘καπελώσει’ την κηδεία….πολλά ερωτήματα δημιούργησε και η στάση των Αλεξανδρινών αρχιερέων, που ζητούσαν η εξόδιος ακολουθία να ψαλεί στην Αθήνα….άμα το θέλεις μένεις στην Αθήνα ή στην Πάτρα…να διοικείς το ποίμνιό σου εκ του μακρόθεν» («Αυγή»-19.9.’04). Έλληνες κληρικοί καταφεύγουν στην Αλεξάνδρεια και επιστρέφουν τιτλούχοι, όπως ο καθαιρεμένος επί Ιερώνυμου για σωρεία παραπτωμάτων, όπως για “εξομολόγηση επί της κλίνης αυτού” και για “εμπορία οικοπέδων” αρχιμανδρίτης Στέφανος Παπαχαραλάμπους. Αποκαταστάθηκε επί Σεραφείμ και προήχθη από το πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας σε επίσκοπο Αρσινόης, της “πόλης των κροκοδείλων“, που έχει σήμερα σωριαστεί σε ερείπια. Την εποίμαινε από απόσταση, ηγουμενεύοντας σ’ ένα πολυτελές μοναστήρι στους πρόποδες της Πεντέλης για να φιλοξενεί αρχιερείς που γύρευαν τη γαλήνη της «ασκητικής» ζωής (Βλ. Σ. Καρατζαφέρη: “Βίοι Αγίων”).