Εκκλησία και νεωτερικότητα
ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΘ.ΔΑΒΒΕΤΑ!
Θα ήθελα να προσεγγίσω το ζήτημα από φιλοσοφική και μόνο σκοπιά, αποφεύγοντας θεολογικούς δογματισμούς. Ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν σκάνδαλα ιεραρχών, η εκκλησιαστική ευαισθησία σε κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, οικολογικά ζητήματα ή σε αγαθοεργίες δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι υποχρεώνει την Εκκλησία σε νεωτερικές καινοτομίες, τύπου άρση της αγαμίας ιερέων ή μοναχών, αποδοχή της ευθανασίας, γέννηση παιδιών με ενδιάμεσο γονέα, γάμους ομοφυλοφίλων κ.λπ. Κι αυτό γιατί από την ουσία της ίδρυσής της υπάρχει για να συντηρεί κι όχι για να νεωτερίζει.
Η λέξη κλειδί της δομής της είναι η πίστη. Οι ιεράρχες εμπνέονται μέσα απ’ αυτή, είναι εν πίστη (εξ ου και η λέξη εμπιστοσύνη). Πηγή της ύπαρξής τους είναι ο Δημιουργός-Θεός, κι είναι μόνο σε αυτόν αφιερωμένοι. Συνεπώς δεν είναι αυτό-νομοι αλλά ετερό-νομοι. Η Εκκλησία είναι ετερό-νομη. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με τη σύγχρονη κοσμική Δημοκρατία, η οποία από τη Γαλλική Επανάσταση ως σήμερα είναι θεμελιωμένη στη δράση του Κοινοβουλίου και τα ατομικά δικαιώματα. Οσο πεποίθηση των πολιτών είναι ότι οι νόμοι είναι φτιαγμένοι από τους ανθρώπους, άλλο τόσο οι νόμοι της θρησκείας λαμβάνουν λόγο ύπαρξης από τον απανταχού Κύριο, τον ποιητή ορατών τε πάντων και αοράτων.
Με βάση αυτή τη θεμελιακή διάκριση η Εκκλησία είναι εξ ορισμού «συντηρητική». Συντηρεί το ιερό παρελθόν της ιερότητας της πίστης. Και όποια φιλολογία περί ανάγκης «νεωτερισμού» της είναι λαθεμένη, αφελής ή κακόβουλη. Δεν είναι avant-garde (πρωτοπορία) της τέχνης, παιδί του Μάη του ’68 η Εκκλησία, για να πολεμά τις παραδόσεις και να ανατρέπει τις παλαιότερες καλλιτεχνικές εκφράσεις, όπως κάνουν οι «πρωτοπόροι» καλλιτέχνες. Το αντίθετο, η Εκκλησία λειτουργεί ως η ηθική εκείνη που συντηρεί σταθερά το ιερό «παλιό» μέσα στο σύγχρονο «ά-ριζο». Οσο οι άνθρωποι θέλουν να πάρουν το μέλλον στα χέρια τους άλλο τόσο η Εκκλησία παίρνει δύναμη από τα χέρια του παντοδύναμου Θεού. Και καλώς έχει έτσι. Ετσι πρέπει να είναι. Χάρις στη «συντήρησή» της αυτή, η Εκκλησία μπορεί συχνά να λειτουργήσει ως σκληρός καθρέφτης των αβυσσαλέων αλμάτων του ανθρώπου στο κενό της νεωτερικότητας. Μπορεί συχνά να κρατήσει σε εγρήγορση, ξυπνώντας τα, τα πιο απελπισμένα ανθρώπινα στοιχεία και να τα ενεργοποιήσει στην υπηρεσία μίας ιδέας της προσφοράς στη ζωή που ’ναι δοσμένη, κατά τη «φιλοσοφία» της, από τη θεία πηγή γέννησης των πάντων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου