Ο Θεός να μας λυπηθεί...
Αν ισχύει αυτό που έλεγε η Μάργκαρετ Θάτσερ πως ο σοσιαλισμός τελειώνει όταν εξαντλούνται τα λεφτά των άλλων, τότε μάλλον ο ιδιότυπος κλεπτοκρατικός μεταπολιτευτικός σοσιαλισμός στην Ελλάδα μετράει μέρες ή έστω μήνες...
Σε οικονομίες που η πολιτική και οικονομική ολιγαρχία δεν έχουν την αποκλειστικότητα εκμετάλλευσης φυσικών πόρων για τη συντήρηση του πλέγματος εξουσίας, η μόνη πηγή εσόδων είναι οι φορολογούμενοι...
Η φοροδοτική ικανότητα όσων από τους Έλληνες πλήρωναν και συνεχίζουν να πληρώνουν φόρους έχει εξαντληθεί ήδη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Όσοι δεν πλήρωναν φόρους χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: σ’ αυτούς που πλούτισαν από αυτό και κατά πλειοψηφία αθροίζονται μεταξύ αυτών που έχουν αποσύρει από το 2009 και μετά από τις τράπεζες περί τα 100 -120 δισ. ευρώ και σ’ αυτούς που η φοροδιαφυγή σε μια αναποτελεσματική οικονομία αποτελούσε το μέρισμα της οικονομικής επιβίωσης.
Σίγουρα μεταξύ αυτών που έχουν αποσύρει τις καταθέσεις από τις τράπεζες, μια σημαντική μερίδα έχει αποσύρει φορολογημένα εισοδήματα που απλά ανησυχεί για την τύχη των κόπων της... αλλά μια σημαντική μερίδα αφορά όσους πλούτισαν είτε ως φοροφυγάδες του ιδιωτικού τομέα είτε ως διεφθαρμένοι του δημόσιου τομέα που κέρδιζαν από τη φοροδιαφυγή.
Η κυβέρνηση της αριστεράς έχει την αυταπάτη πως θα αυξήσει τα κρατικά έσοδα και τις ασφαλιστικές εισφορές μέσω της πάταξης της φοροδιαφυγής προκειμένου να συντηρήσει ένα πελατειακό και αναποτελεσματικό κράτος και να δικαιωθεί πολιτικά.
Αυτό θα είχε κάποιες πιθανότητες επιτυχίας πριν τη χρεοκοπία του 2010 τα χρόνια της ευημερίας με δανεικά, όταν οι σημερινοί διώκτες της φοροδιαφυγής μετείχαν στο πάρτι της άδικης κατανομής του πλούτου με ενορχηστρωτή το πελατειακό κράτος και τις υπηρεσίες του.
Κατ’ αρχήν, να επισημάνουμε πως η πάταξη της φοροδιαφυγής σε ένα ισορροπημένο φορολογικό σύστημα αποτελεί πράξη δικαιοσύνης σε μια οικονομία που οι μισοί φοροδιαφεύγουν οι άλλοι μισοί σηκώνουν διπλάσιο βάρος. Ένα ισορροπημένο φορολογικό σύστημα σε ένα κράτος που ανταποδίδει ασφάλεια και υπηρεσίες στους πολίτες αποτελεί επίσης πράξη δικαιοσύνης.
Ισορροπημένο φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα είναι όμως αυτό που αφαιρεί ένα 20-30% από το εισόδημα ενός φυσικού προσώπου ή μιας επιχείρησης όχι το 70-80% όπως συμβαίνει στην Ελλάδα σε όποιον δεν φοροδιαφεύγει.
Κάποιος που εισπράττει στην Ελλάδα περί τις 12.000 ευρώ με μπλοκάκι αποδείξεων ίσως χρειάζεται να καταβάλει περισσότερα απ’ όσα εισπράττει στον ΟΑΕΕ, τη φορολογία εισοδήματος, τους φόρους υπέρ τρίτων, το φόρο αλληλεγγύης...
Από την άλλη, το κράτος επειδή διοικείται από τις συνδικαλιστικές ολιγαρχίες του πελατειακού συστήματος της κομματοκρατίας δεν ανταποδίδει τα ελάχιστα στους πολίτες σε σχέση με αυτά που εισπράττει. Εισπράττει φόρους ως δύναμη κατοχής όπως π.χ. επί τουρκοκρατίας... Υπό την έννοια αυτή οι Τούρκοι κατακτητές με τη δεκάτη (φορολογία περί το 10%) ήταν πιο δίκαιοι.
Η φτωχή ανταποδοτικότητα από μέρους του δημοσίου με τη σειρά της νομιμοποιεί την επιδίωξη της φοροδιαφυγής. Ένα άλλο γεγονός που τη νομιμοποιεί είναι το εξοντωτικά υψηλό κόστος της φορολογίας και των διάφορων εισφορών.
Για να μειωθεί η φοροδιαφυγή χρειάζονται τρία πράγματα:
α) Μείωση των φόρων και των εισφορών προκειμένου να μειωθούν τα κίνητρα...
β) Αυστηρές ποινές ώστε πάλι να μειωθούν τα κίνητρα.
γ) Και αύξηση της ανταποδοτικότητας υπηρεσιών προς τους πολίτες με αναδόμηση του κράτους εκ του μηδενός, χωρίς πελατειακά κριτήρια, χωρίς αόριστη μονιμότητα και κυρίως με διάλυση του καρκινώματος του συνδικαλισμού στο δημόσιο. Όποιος εργάζεται στο δημόσιο να μην μπορεί να απολυθεί για 5 -10 χρόνια αλλά κατά τακτά διαστήματα να αξιολογείται με έναν κοινά αποδεκτό τρόπο και όταν τελειώνει η σύμβαση να ανανεώνεται ή όχι αναλόγως... Μόνο έτσι ο φορολογούμενος δεν θα νιώθει κορόιδο.
Αυστηρές ποινές με εξοντωτική φορολογία δεν οδηγούν πουθενά αλλού παρά στη διάλυση της οικονομίας ή έστω ότι έχει απομείνει από αυτήν...
Τι θα συμβεί στην πράξη...
Η εφαρμογή αυστηρών μέτρων πάταξης της φοροδιαφυγής σε συνθήκες πρωτοφανούς σε διάρκεια ύφεσης δεν θα έχει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα από πλευράς εσόδων.
Η κυβέρνηση νομίζει πως βρήκε τη λύση στη γενίκευση της χρήσης του πλαστικού χρήματος τα ίχνη του οποίου μπορούν να αποτυπωθούν.
Οι θετικές συνέπειες από το μέτρο αυτό θα είναι ελάχιστες ενώ οι αρνητικές ανυπολόγιστες.
Τα έσοδα δεν αναμένεται να αυξηθούν σε μεσοπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Ένα 30% των μικρών επιχειρήσεων και των επαγγελματιών που κατάφεραν παρά τη λαίλαπα των τελευταίων ετών να συνεχίζουν να φυτοζωούν χάρη στο περιθώριο κέρδους που εξασφάλιζε η φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή θα κατεβάσουν ρολά...
Τα έσοδα από το εισόδημα αυτών θα εκλείψει από την αγορά.
Στην Ελλάδα υπάρχουν αυτήν τη στιγμή 1,5 εκατ. άνεργοι χωρίς πρόσβαση στο πλαστικό χρήμα και ενδεχομένως χωρίς τραπεζικούς λογαριασμούς. Μια μεγάλη μερίδα της κοινότητας αυτής υποαπασχολείται με μικροεργασίες για ένα δεκάρικο ή εικοσάρικο μαύρα και μετρητά. Με τους περιορισμούς στη χρήση μετρητών τα περιθώρια της κατηγορίας αυτής μειώνονται δραματικά.
Στο 1,5 εκατ. ανέργους προσθέστε και τους παράτυπους μετανάστες και άλλες κατηγορίες που ζουν στο περιθώριο της κανονικής οικονομίας.
Σε κοινωνικό επίπεδο θα δημιουργηθούν εκρηκτικές συνθήκες ενώ η αποφυγή της κατάρρευσης των εσόδων είναι δύσκολη καθώς σύμφωνα με τον κανόνα του Laffer, η αύξηση των φόρων πέρα από ένα σημείο μειώνει και δεν αυξάνει τα έσοδα. Εμείς το έχουμε υπερβεί ήδη αυτό το σημείο. Η κυβέρνηση από άγνοια κινδύνου και εμμονή σε ιδεολογικές αγκυλώσεις επιταχύνει τις συνθήκες ολοσχερούς κατάρρευσης.
Πριν το καλοκαίρι δεν ήταν βέβαιο αν μας οδηγούσε στην κατάρρευση από άγνοια ή με βάση κάποιο σχέδιο επαναστατικής συνωμοσίας που επεδίωκε τη δημιουργία συνθηκών αποσταθεροποίησης μέσω της αύξησης της εξαθλίωσης της κοινωνίας. Μετά τις επιλογές του καλοκαιριού και το τρίτο μνημόνιο είναι φανερό πως πρόκειται από άγνοια και εμμονές...
Ο Θεός να μας λυπηθεί...
2) Μια εικόνα χίλιες λέξεις...
Από τον τοίχο του Gregory Farmakis στο φ/β
Οδηγώντας σήμερα στην οδό Σατωβριάνδου, πίσω από την Ομόνοια, παρατηρούσα, όχι για πρώτη φορά, αυτήν την κοινωνία που διαβιώνει με δυσκολία στις παρυφές της "κανονικής" δικής μας. Τζάνκια, φτωχοδιάβολοι που ζουν από περιστασιακές δουλειές του ποδαριού, πόρνες του πεζοδρομίου, περιθωριακοί μετανάστες, άστεγοι, μικρέμποροι της συμφοράς. Και επηρεασμένος από την ωραία θεωρητική συζήτηση που είχαμε αυτές τις μέρες για τις ηλεκτρονικές συναλλαγές, σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν κάρτες και λογαριασμούς, δεν έχουν σταθερή διεύθυνση για να έχουν κάρτα και λογαριασμό και σταθερή δουλειά. Για αυτούς, το λίγο χρήμα που παίρνουν στα χέρια τους, μαύρο χρήμα και περιστασιακό, είναι το νήμα που τους κρατάει από την άβυσσο. Η δική μας κανονικότητα μπορεί να γίνει η δική τους κόλαση. Και δεν είναι φυσικά η θεωρητική συζήτηση για τις κάρτες και τις ηλεκτρονικές συναλλαγές. Είναι η πολύ πρακτική συζήτηση για την κυκλοφορία των μετρητών που περιορίστηκε με τα capitals controls και τους περιορισμούς στις αναλήψεις. Αυτή η κοινωνία που ζει αόρατη (;) στις παρυφές της "κανονικής" δικής μας, ζει από το χρήμα που περισσεύει από τη δική μας και κυκλοφορεί σε αυτήν. Μαύρο και εκτός τραπεζών και ηλεκτρονικών συναλλαγών. Όταν αυτό περιορίζεται στη δική μας, εξαφανίζεται εντελώς από αυτήν. Μου το είχε πει ο άστεγος και μισότρελος κλοσάρ που κατασκηνώνει κάθε βράδυ στη στοά του κτηρίου όπου βρίσκεται το γραφείο μου, κι εδώ και χρόνια μιλάμε για ποδόσφαιρο και για πολιτική. Είχα καιρό να τον δω, είχε μείνει μισός: "Γρηγόρη, έχει πέσει εμπάργκο. Από το καλοκαίρι δεν βρίσκω ούτε για τσιγάρα, ούτε κανένα μεροκάματο" - έτσι αποκαλεί τις δουλειές που του έδιναν από λύπηση για κανένα δεκάρικο, να μαζέψει χαρτόκουτα έξω από εκείνο το μαγαζί, να κουβαλήσει κανένα κιβώτιο στο άλλο. Μπορεί να φαίνεται τραβηγμένο το να στέρεψαν τα μικρά, ασήμαντα μαύρα ποσά, που βρίσκει αυτή η κοινωνία, η άλλη, όχι η "κανονική" η δική μας, επειδή εμείς πια τραβάμε με μέτρο από τα ATMs και τους λογαριασμούς μας. Δεν είναι. Όταν κάποιος ζει στο όριο, μια μικρή "μακροοικονομική" μείωση της συνολικής κυκλοφορίας μετρητών θα προκαλέσει μια δραματική μείωση για αυτούς που ζουν στα όρια. Δεν το επικαλούμαι σαν επιχείρημα. Απλά το συνειδητοποίησα σήμερα το απόγευμα οδηγώντας στην οδό Σατωβριάνδου. Και αμήχανος, το καταθέτω.
3) O κανόνας του Laffer...
Από ένα σημείο και πάνω η αύξηση των φόρων δεν αυξάνει τα έσοδα αλλά τα μειώνει. Ιδού πως το αποτυπώνει η περίφημη στους οικονομολογούντες καμπύλη του Laffer...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου