ΙΣΤΟΡΙΑ



H πολύπαθος  ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΓΕΝΕΣΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ της Δαδιάς
ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ


**Ανθεί κάπου εκεί στα 1850
**Ανατινάσσεται από Τούρκους το 1912
**Αυτοδιαλύεται το 1926 λόγω οικονομικών δυσχερειών.
** Την καταλαμβάνει το Ελληνικό κράτος το 1974 και την μετατρέπει σε ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ.. που λειτουργεί έως το 1995!
**Από το  1966 αρχίζει να ανασυγκροτείται, με ιδιαίτερη έξαρση το 2010, όπότε τελικά, σχηματοποιήθηκε σε σοβαρό μοναστηριακό συγκρότημα με τεράστιες προοπτικές να αναδειχθεί σε φάρο έλξης στην περιοχή κι όχι μόνον.Αλλά....   



** Η Μονή είναι αφιερωμένη στο γενέσιο της Θεοτόκου  και πανηγυρίζει στις 8 Σεπτεμβρίου. Από δημιουργίας της ,η Μονή υπάγονταν ανέκαθεν  στην Ι.Μητρόπολη Διδυμοτείχου. Είναι ανδρώα Μονή.

**Από τα βυζαντικά χρόνια εμφανιζεται ο Μοναχισμός στην περιοχή Δαδιάς με την ανέγερση κατά πάσα πιθανότητα  μοναστηριού, Νοτιοδυτικά της σημερινής μονής, στη θέση «Τ’  Αη Γιώργη το χωράφι».

** Βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση, κοντά  σε δρόμο , παράλληλο με τον ποταμό Εβρο, προέκταση της περίφημης Ρωμαϊκής Εγνατίας οδού που οδηγεί στο Διδυμότειχο, την Ανδριανούπολη και σε άλλες σημαντικές πόλεις της αρχαιότητας.

**Δυστυχώς δεν υπάρχουν ευρύματα που να πιστοποιούν την ύπαρξη της Μονής  στα βυζαντικά ή μεταβυζαντινά χρόνια, -αν κι οργιάζουν οι φήμες και οι διαδόσεις- εκτός από δυο στοιχεία :Ένα Μεσοβυζαντινό θωράκιο, με παράσταση πογωνίου, που φυλάσσεται σήμερα στο Καθολικό του ναού. Το άλλο είναι μια σπασμένη βάση από μανουάλι. Μνείες κι αναφορές για την ύπαρξη μοναστηριού στη Δαδιά αρχίζουν να εμφανίζονται τον 17ον αιώνα και μετά... χωρίς όμως ιδιαίτερο ντοκουμενταρισμένο  βάρος.

**Κατά την πορεία της είχε πολλές περιπέτειες , που φθάνουν ίσαμε με τους καιρούς μας.
Λόγω χρεών, υπενοικιάζονταν σε άλλες μονές ,κυρίως του Αγ. Όρους. Ή πάλι  για τους ίδιους οικονομικούς λόγους, ετίθετο  σε Επιτροπεία -εποπτεία που αναλάμβαναν κληρικοί ή εξέχοντες τοπικοί παράγοντες από Διδυμότειχο, Κορνοφωλιά, Σουφλί  κ.λπ.

**Στα 1912 Τούρκοι ανατίναξαν το καθολικό της Μονής και εξεδίωξαν τον ηγούμενό της . ..για λόγους εκδίκησης , επειδή κάποιοι Έλληνες και Βούλγαροι έσφαξαν κατοίκους  σε παρέβριο τουρκικό χωριό. Το βρήκαν βολικότερο να ξεσπάσουν στη Μονή. Από την ανατίναξη καταστράφηκε ολοσχερώς το εσωτερικό του ναού και έμειναν μόνον οι πέτρινες κολώνες.
Ο εκδιωχθείς όμως ηγούμενος επέστρεψε στη Μονή μετά από 8 χρόνια, (1920) και παρέμεινε σ΄αυτήν μέχρι το 1926, οπότε και η μονή διαλύεται…

**Ευτυχώς από την καταστροφή διασώθηκαν , κάπου 15 εικόνες, φιλοτεχνηθείσες στην περίοδο 1818-1885. Μία από αυτές είναι η θαυματουργική εικόνα της Παναγίας  που κοσμεί το καθολικό κι η άλλη του Αγίου Γεωργίου(1858) που είναι αφιέρωμα ενός τούρκου Λήσταρχου!
Διασώθηκαν επίσης  και τα βημόθυρα  αξιόλογης τεχνοτροπίας (1856), που σήμερα θα τα δείτε στο ναό. Διασώθηκαν και μερικά άλλα αξιόλογα κομμάτια που φυλάσσονται στο Εκκλησιαστικό μουσείο της Μητροπόλεως Διδυμοτείχου.
**Στα 1921 , μετά την καταστροφή του ναού από τους Τούρκους (1912) οικοδομήθηκε  στα δυτικά του ναού, η ανοικτή στοά , όπου όμως μόνο  3-4 φορές το χρόνο γινόταν λειτουργίες.

**Μόλις στα 1930 και χάρις στη βοήθεια των κατοίκων της περιοχής, γίνεται η πρώτη σοβαρή προσπάθεια ανακατασκευής  του καθολικού κι από τρίκλητος ναός- βασιλικού ρυθμού διαμορφώθηκε σε ορθογώνια  μονόχωρη αίθουσα και με ξύλινη στέγη , όπως είναι σήμερα.

**Η ανασύσταση της Μονής έγινε στα 1960 με ενέργειες του τότε Μητροπολίτη Διδυμοτείχου Κωνσταντίνου με πρώτο ηγούμενο τον Αρχιμανδρίτη π. Σπυρίδωνα Στογιάννη, ο οποίος , ταυτόχρονα ήταν κι εφημέριος  του Ι.Ναού Αγ. Αθανασίου Σουφλίου..

** Οι Μαθητικές κατασκηνώσεις της Ι.Μητροπόλεως Διδυμοτείχου  που λειτουργούν στις εγκαταστάσεις της Μονής πρωτοξεκίνησαν το 1962 και συνεχίζουν  τη δημοφιλή  πορεία τους έως σήμερα.

** Η μονή κατάσχεται ! Και εκεί που πήγαινε η Μονή να ορθοποδήσει, ξαφνικά το 1974  με αφορμή την επιστράτευση  που έγινε τότε ..η Μονή ..κατάσχεται από την Πολιτεία και μετατρέπεται σε ..στρατόπεδο!.. Το στρατόπεδο-Μονή κρατήθηκε ενδόξως στην ζωή έως το 1995, δηλαδή …η επιστράτευση , για δήθεν πόλεμο με την Τουρκία που δεν έγινε ποτέ... η κατάληψη της μονής από την πολιτεία… διήρκησε μία 20ετία!  Σχεδόν όσο κράτησε κι ο πόλεμος Αθηναίων  Σπαρτιατών...

Στα  1996-2001  γίγονται εκτεταμένες οικοδομικές επεμβάσεις στη Μονή…και  με συγχρηματοδότηση της Ε.Ε. παίρνει τελικά τη σημερινή της μορφή που θυμίζει ,χάρις στα υλικά και τις τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν, μεσοβυζαντινό κτίσμα .Από το 2002-2009 υπεύθυνος της Μονής ήταν ο Αρχιμανδρίτης π.Νικηφόρος Ζαμπουνίδης ,σήμερα εφημέριος του Αγ. Ιωάννου Βατάτζη στο Διδυμότειχο.

**Από την άνοιξη του 2010, αρχίζει να πνέει νέος άνεμος για τη πολύπαθη Μονή. Ο Μητροπολίτης Διδυμοτείχου , συμπτωματικά νέος στο πόστο αυτό, και γνωστός για την αγάπη του για τα μοναστήρια και τη μοναστική ζωή, με συγκεκριμένες αποφάσεις του δίνει περιεχόμενο και υπόσταση στη Μονή Δαδιάς. Δημιουργείται ο εσωτερικός κανονισμός, της ανδρώας κοινοβιακής Μονής, σχηματίζεται ολιγομελής Αδελφότητα  εξ αγάμων κληρικών της Ι.Μητροπόλεως Διδυμοτείχου και εκλέγεται με μυστική ψηφοφορία  και ενθρονίζεται την 8.9.2011,  ως ισόβιος ηγούμενος ο Αρχιμανδρίτης κ.Ελπιδοφόρος Λημναίος, που εγκαταβιοί κι αγωνίζεται για την ανάταση της μονής  από τον Φεβρουάριο του 2010. 

Τα στοιχεία της συντομογραφίας αυτής είναι παρμένα από σχετική μελέτη του κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΟΥΝΤΟΥΡΑΚΗ, αρχαιολόγου -φιλολόγου

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΡΥΤΕΡΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ


Ιστορία & Πολιτισμός
Όπως σχεδόν παντού στη Θράκη, έτσι και στην ευρύτερη περιοχή του Εθνικού Πάρκου ζωντανεύουν ιστορικές μνήμες. Τα πρώτα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας συναντάμε στην περιοχή του Μικρού Δερείου Ρούσσας όπου βρέθηκαν μεγαλιθικά μνημεία (πάνω από 100) και λιθογραφίες.
 Ο Ορφέας, ο πιο διάσημος απ' όλους τους ποιητές και μουσικούς της ανθρωπότητας, γεννήθηκε στην ίδια περιοχής της Θράκης όπου βρίσκεται και το δάσος της Δαδιάς. Επίσης για τη Δαδιά οι μύθοι της περιοχής αναφέρουν ότι οι κάτοικοι της έφθασαν εκεί από μια μεγάλη πόλη που ήταν κτισμένη κοντά στον ποταμό Έβρο για να σωθούν από μια φοβερή επιδημία. Πράγματι τα ερείπια αρχαίας πόλης, που οι αρχαιολόγοι δεν έχουν ακόμη ανακαλύψει την ταυτότητα της, φαίνονται στην πλαγιά ενός μικρού λόφου πάνω από τη συμβολή τον ποταμού Έβρου με το Μαγγάζι.
Κοντά στο χωριό, στην κορυφή ενός απότομου λόφου, της Γκίμπραινας βρίσκονται τα ερείπια Βυζαντινού κάστρου χτισμένου από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Το κάστρο αυτό αποτελούσε μέρος μιας μακράς σειράς οχυρωματικών έργων σε στρατηγικές τοποθεσίες που είχαν σκοπό να εμποδίζουν την κάθοδο επιδρομέων προς το Νότο. Στις πλαγιές τον λόφου υπάρχουν αρκετές σπηλιές, ανεξερεύνητες ακόμα, που χρησιμοποιήθηκαν σαν λημέρια από τους Κλέφτες στους αγώνες τους κατά των Τούρκων και πιο πρόσφατα από τους μαχητές της Αντίστασης κατά των Γερμανών.
'Ένα άλλο μνημείο ιστορικού ενδιαφέροντος είναι το Μοναστήρι της Δαδιάς, κοντά στον κεντρικό δρόμο, μερικά χιλιόμετρα πριν φθάσουμε στο χωριό. Υπάρχουν έγγραφα που αναφέρουν ότι υπήρχε μια μαρμάρινη πλάκα τοποθετημένη σε μια, βρύση που έφερε τη χρονολογία 1727, γεγονός που υποδηλώνει ότι η Μονή είναι ακόμη παλαιότερη. Χτισμένο σε τοποθεσία που χρησιμοποιείτο από την αρχαιότητα, όπως έδειξαν ευρήματα στην περιοχή, το Μοναστήρι καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε αρκετές φορές στο πέρασμα των χρόνων.
ΠΗΓΗ: dadia-np.

H IΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΟΥΦΛΙΟΥ



Γενική άποψη Σουφλίου
Το Σουφλί αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Τούρκο περιηγητή Εβλιγιά Τσελεμπή στα 1667. Την περίοδο εκείνη ήταν ένα κεφαλοχώρι απαλλαγμένο από φόρους. Η τουρκική ονομασία Σοφουλού φανερώνει ότι πιθανότατα αποτελούσε κτήμα μοναστικού τάγματος που όντως μαρτυράται στην περιοχή. Αργότερα βέβαια οικογένειες Σουφλιωτών κατέφυγαν στο Σουφλί και τα πατρωνύμιά τους μνημονεύονται σε σημερινά επώνυμα. Είναι ωστόσο ιστορικά διαβεβαιωμένο ότι το Σουφλί κατοικούνταν από τη Νεολιθική Εποχή. Αυτό διαπιστώνεται από αντικείμενα που βρέθηκαν στην περιοχή, καθώς και την ανακάλυψη τάφων της Ελληνιστικής Περιόδου. Το έντονο θρακιώτικο στοιχείο στα έθιμα της περιοχής μαρτυρεί την καταγωγή των Σουφλιωτών από το μεγάλο Θρακικό φύλο της Βαλκανικής χερσονήσου και των νησιών του βορειοανατολικού Αιγαίου.

Κατά την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας το Σουφλί αποτελούσε ισχυρό οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό κέντρο που απλωνόταν και στην ανατολική όχθη του ποταμού Έβρου με πληθυσμό της τάξης των 60.000 ατόμων. Η ραγδαία ανάπτυξη οφείλεται στην σηροτροφία, που υπήρξε ο οικονομικός πνεύμονας της περιοχής για πολλές δεκαετίες. Τότε ιδρύθηκαν και τα εργοστάσια επεξεργασίας μετάξης των Αζαρία και Πάπο (1908), των Τζίβρε (1920) που ήταν και η μεγαλύτερη μονάδα της περιοχής και του Π. Χατζησάββα. Αργότερα δημιουργούνται το εργοστάσιο Τσιακίρη (1954) που λειτουργεί ως σήμερα και το κρατικό εργοστάσιο (1967). Η αμπελουργία και η οινοποιεία παρουσίασαν γρήγορη ανάπτυξη. Αυτά ήταν τα δύο κύρια σκέλη της οικονομικής ζωής του τόπου. Παράλληλα αναπτύχθηκαν και άλλες μορφές βιοτεχνίας όπως τα 60 καροποιεία και σιδηρουργεία που λειτουργούσαν πριν το 1922, καθώς και οι 4 ατμοκίνητοι αλευρόμυλοι και αρκετές μονάδες παραγωγής σισαμελαίου.

Μετά τις συνθήκες του 1922-23 η Ανατολική Θράκη και η Ρωμυλία πέρασαν στην κυριότητα του νεοσύστατου τουρκικού κράτους. Έτσι, το Σουφλί έχασε το μεγαλύτερο μέρος της πεδιάδας των 70.000 στρεμμάτων, που ήταν απέραντα μορεολίβαδα, αποκλειστική τροφή του μεταξοσκώληκα. Επιπλέον, η σηροτροφία και το εμπόριο μεταξιού περιήλθαν στο ελληνικό, νομικό και φορολογικό καθεστώς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη σταδιακή μείωση της παραγωγής και των εξαγωγών σε ευρωπαϊκές χώρες. Η ανακάλυψη και διάδοση της τεχνητής μεταξωτής ίνας ανέκοψε οριστικά και αμετάκλητα την πορεία της σηροτροφίας. Τα 4 εργοστάσια αναπήνησης καθώς και οι πολλές οικοτεχνίες παραγωγής μεταξιού έπαψαν να λειτουργούν. Αυτή τη στιγμή λειτουργούν 5 βιοτεχνίες ύφανσης και παραγωγής μεταξωτών ειδών καθώς και καταστήματα που εμπορεύονται μεταξωτά είδη. Το 1993, η παραγωγή κουκουλιών ανερχόταν σε 5.000 κιλά από 800.000 κιλά που ήταν το 1908. 
ΠΗΓΗ:Δήμος Σουφλίου

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ

Η ιστορία του Διδυμοτείχου ξεκινά από τη Νεολιθική περίοδο, όταν ο λόφος της Αγίας Πέτρας στο νοτιοανατολικό άκρο της σημερινής πόλης και πιθανότατα και ο οχυρός λόφος του Καλέ στο δυτικό της άκρο κατοικούνταν, όπως αποδεικνύουν τα ενδιαφέροντα ευρήματα, τυχαία και ανασκαφικά, όπως η κεραμική και τα λίθινα, τυπικά της περιόδου εργαλεία.

Το ιδιάζον αυτό δίδυμο των γειτονικών λόφων - οικισμών διατηρείται και κατά την Εποχή του σιδήρου, όταν έχουμε και την τελική εγκατάσταση των θρακικών φύλων στην περιοχή, συνεχίζοντας με τον τρόπο αυτό την αδιάλειπτη συνέχεια της ιστορίας της πόλης μέσα στους αιώνες.

Η αφθονία των κινητών ευρημάτων από την κλασσική αρχαιότητα δείχνει ότι ο οικισμός της Αγίας Πέτρας διατηρούσε στενές σχέσεις με τις ελληνικές μητροπολιτικές πόλεις και ανάμεσά τους με την Αθήνα. Μεταξύ των ευρημάτων εξέχουσα σημασία κατέχουν οι ενσφράγιστες λαβές αμφορέων με τα ονόματα και τα σήματα των αρχόντων των πόλεων ή των εμπόρων.

Την αρχαία άγνωστη πόλη διαδέχεται η ελληνιστική. Από την περίοδο τα λίγα ερείπια αρχιτεκτονημάτων και άλλα τυχαία ευρήματα υπαινίσσονται την ύπαρξη ενός ευημερούντος οικισμού, ο οποίος απαιτεί την ανασκαφική έρευνα για να αποκαλύψει το πρόσωπό του.

Στις αρχές του 2ου μ.Χ. αιώνα ο ρωμαίος αυτοκράτορας Τραϊανός επανιδρύει την πόλη προικίζοντάς την με το όνομα της συζύγου του. Η Πλωτινούπολις καθίσταται μία από τις σημαντικές αυτόνομες πόλεις της επαρχίας της Θράκης με τη δική της Βουλή και Δήμο, όπως αυτό αποδεικνύεται από σειρά αναθηματικών στηλών, οι οποίες ταυτόχρονα αποκαλύπτουν την ιδιαίτερη σχέση κάποιων από τους ρωμαίους αυτοκράτορες με την πόλη. Λαμπρά ευρήματα, όπως τα ψηφιδωτά δαπέδου με τους άθλους του Ηρακλή, το μύθο του Δία-Κύκνου με τη Λήδα και τα κομψά γεωμετρικά διακοσμητικά μοτίβα, η χρυσή προτομή του αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου, η μοναδική μαρμάρινη αμφιπρόσωπη κεφαλή του θεού Ιανού αρχίζουν να αποκαλύπτουν τον πλούτο της πόλης.

Οι βαρβαρικές επιδρομές του 3ου μ.Χ. αιώνα ανάγκασαν τους ρωμαίους να προχωρήσουν στην οχύρωση των δύο απέναντι κείμενων λόφων, του Καλέ και της Αγίας Πέτρας. Πιθανότατα μπορούμε ακριβώς στην περίοδο αυτή να αποδώσουμε τη δημιουργία και στη συνέχεια την επιβολή του ονόματος «Διδυμότειχον», με τη σημασία ακριβώς των «δίδυμων κάστρων» ,των  «δίδυμων οχυρωματικών περιβόλων».

Η Πλωτινούπολις φαίνεται ότι επιβίωσε μέχρι τα μέσα του 7ου αιώνα, ενώ εγκαταλείφθηκε οριστικά αμέσως μετά, όταν ταυτόχρονα το Βυζαντινό Διδυμότειχο αναπτυσσόταν στο λόφο του Καλέ.

Κατά τη διάρκεια των Βυζαντινών χρόνων η σημασία της πόλης-κάστρου του Διδυμοτείχου διαρκώς αύξαινε λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης και του ισχυρότατου οχυρωματικού περιβόλου που την περιέβαλλε. Η εξέχουσα αυτή σημασία της πόλης σημειώνεται από ξένους καθώς και βυζαντινούς συγγραφείς, όπως τον Γάλλο  Γοδεφρείδο Βιλλαρδουϊνο ο οποίος στα 1205 αναφέρει ότι το Διδυμότειχο ήταν «η ισχυρότερη και μία από τις πλουσιότερες πόλεις» της Ρωμανίας (της αυτοκρατορίας).

Μετά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης στα 1261 το Διδυμότειχο ανάγεται στην πλέον σημαντική πόλη της Θράκης. Γίνεται μάρτυς της γέννησης αυτοκρατόρων, όπως του Ιωάννη Γ΄του Βατάτζη , το Ιωάννη Ε΄του Παλαιολόγου, αλλά και των πλέον κρίσιμων γεγονότων των υστεροβυζαντινών χρόνων. Αποτελεί την έδρα των αυτοκρατόρων Ιωάννη του Γ΄ Παλαιολόγου και του Ιωάννη του Στ΄ Καντακουζηνού κατά τη διάρκεια των δύο καταστροφικών εμφυλίων πολέμων του πρώτου μισού του 14ου αιώνα. Είναι το ορμητήριο για τον αυτοκρατορικό στρατό και βάση για τις επιχειρήσεις του, χώρος υποδοχής των επίσημων ξένων, αλλά ταυτόχρονα και χώρος εξορίας των πλέον επικίνδυνων εχθρών του θρόνου της Κωνσταντινούπολης  και αγαπημένος κυνηγότοπος των αυτοκρατόρων και στη συνέχεια των σουλτάνων.

Σήμερα το κάστρο διατηρείται στο μεγαλύτερο μήκος του, με τους 24 πύργους του, κάποιοι από τους οποίους φέρουν μονογράμματα βυζαντινών προσωπικοτήτων ή διακοσμητικά και συμβολικά  μοτίβα. Ακόμη μπορεί κανείς να επισκεφθεί τους μικρούς ναούς και τα αυτοκρατορικά παρεκκκλήσια, σε ένα από τα οποία αποκαλύφθηκαν πρόσφατα τμήματα τοιχογραφιών με μοναδικές παραστάσεις φτερωτών αυτοκρατόρων. Στο μεταβυζαντινό ναό του Χριστού Σωτήρος ο επισκέπτης μπορεί να προσκυνήσει τη θαυματουργή αμφιπρόσωπη εικόνα της Βρεφοκρατούσας Θεοτόκου «Δυμοτειχίτισσας» με την Σταύρωση στην οπίσθια όψη, ένα αυτοκρατορικό δώρο προς την πόλη, όπως επίσης και την έξοχη υστεροβυζαντινή εικόνα του Χριστού Παντροκράτορα. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι εκατοντάδες  των τεχνητών,  λαξευμένων στο βράχο σπηλαίων, τα οποία είχαν διαμορφωθεί από τους ίδιους τους βυζαντινούς κατοίκους του κάστρου ως βοηθητικά  τμήματα  των κατοικιών τους.

Το Διδυμότειχο καταλήφθηκε οριστικά από τους Οθωμανούς Τούρκους στα 1361 και αποτέλεσε την πρώτη τους πρωτεύουσα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Εδώ ο σουλτάνος Μουράτ ο Α΄ έκτισε τα ανάκτορά του και εδώ, σε ένα μικρό πύργο, φυλαγόταν ο αυτοκρατορικός θησαυρός.

Παρά το γεγονός ότι η πόλη βαθμιαία έχασε την γεωστρατηγική της σημασία, εξακολούθησε να είναι διάσημη για την κεραμική της παραγωγή και την εξέχουσα θέση της ως πνευματικό κέντρο του ισλαμισμού.

Ανάμεσα στα μνημεία της περιόδου η προσοχή του επισκέπτη εστιάζεται στο διάσημο και επιβλητικό Μεγάλο Τέμενος, γνωστό ως Τέμενος του Σουλτάνου Βαγιαζήτ του Κεραυνού, κτισμένο στις αρχές του 15ου αιώνα. Στην ίδια περίπου εποχή (1398) χρονολογούνται τα λεγόμενα «Λουτρά των Ψιθύρων», τα αρχαιότερα οθωμανικά λουτρά στην Ευρώπη τα οποία σώζονται και σήμερα, όπως και τα άλλα δύο γνωστά δημόσια λουτρά της πόλης. Εντυπωσιάζει ακόμη το Μαυσωλείο του Ορούτς Πασά, μία θολοσκεπής ανοικτή κατασκευή από το πρώτο τέταρτο του 15ου αιώνα.

Οι δραματικές μεταβολές που έλαβαν χώρα στις δομές της οθωμανικές δομές εξουσίας και η παρακμή του κράτους κατά τους 18ο και 19ο αιώνα συνοδεύτηκαν από μεταβολές στην πολεοδομική διάρθρωση της πόλης και την αφύπνιση του ελληνικού στοιχείου ως του εξέχοντος οικονομικού, κοινωνικού και πολιτιστικού παράγοντα στη ζωή της πόλης. Η παρουσία  αυτή αποτυπώνεται στις τρεις μεταβυζαντινές εκκλησίες με τις εικόνες - αφιερώματα των συντεχνιών και τα θαυμάσια ξυλόγλυπτα τέμπλα, όπως και στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική της πόλης, ένα πρωτότυπο μείγμα βαλκανικών, ανατολικών και νεοκλασικών επιδράσεων. Την ίδια ώρα η εβραϊκή και η αρμενική κοινότητα κάνουν αισθητή την παρουσία τους και αυξάνονται πληθυσμιακά.

Η μεταβυζαντινή πόλη ακόμη διατηρείται σε τμήματα του παλαιού, παραδοσιακού Διδυμοτείχου. 49 κτίρια έχουν κηρυχθεί ως Μνημεία Τέχνης και υπόκεινται σε καθεστώς προστασίας.
Το ξεκίνημα του 20ου αιώνα χαρακτηρίζεται από την ένταση των συγκρούσεων ανάμεσα στις εθνότητες και τα κράτη των βαλκανίων      και κορυφώνεται με τους δύο βαλκανικούς πολέμους και τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Ως αποτέλεσμα των γεγονότων αυτών το Διδυμότειχο αποδίδεται στην Ελλάδα με τη συνθήκη των Σεβρών, τον Ιούλιο του 1920.
ΠΗΓΗ: Δήμος Διδυμοτείχου

MYΘΟΙ ΚΑΙ ΘΡΥΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΗ

Η Δαδιά είναι ένα από τα παλαιότερα χωριά της Θράκης. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, εδώ γεννήθηκε ο πρώτος ποιητής και μουσικός της Θράκης ο ημίθεος Ορφέας. Νοτιοδυτικά του όμορφου αυτού οικισμού, σε απότομη βουνοκορφή, βρίσκονται τα ερείπια του ισχυρού βυζαντινού κάστρου της «Γκιμπέρνας». Είναι ένα από τα πολλά φρούρια που έχτισε ο Ιουστινιανός στις οχυρές διαβάσεις της Ροδόπης, για να εξασφαλίσει την πεδινή Θράκη από τις επιδρομές των βάρβαρων φυλών (Αρχ. Θράκης, τομ. IV, 1937-1958, σελ. 49).

Κοντά στο χωριό Δαδιά και λίγα χιλιόμετρα από την πόλη του Σουφλίου, βρίσκεται το παλιό βυζαντινό μοναστήρι της Δαδιάς που κτίστηκε στην βάση ενός κατάφυτου και επιβλητικού βράχου ύψους 80 μέτρων, από την κορυφή του οποίου, δύναται κανείς να απολαύσει μια καταπληκτική θέα ολόκληρης της περιοχής του Σουφλίου και τμήμα του ποταμού Έβρου.
Κατά την αρχαιότητα, στα κατάφυτα δάση της περιοχής κατοικούσαν πολεμοχαρείς θρακικές φυλές που στα πολιτισμένα μάτια των υπολοίπων Ελλήνων, φάνταζαν το λιγότερο βάρβαρες. Στιγμάτιζαν με χρώματα τα σώματά τους, θρηνούσαν για την γέννηση, γελούσαν με το θάνατο, έκαναν οργιαστικές τελετές πίνοντας άκρατο θρακικό οίνο, ενώ ρίχνονταν στη μάχη με φοβερές φωνές.

Το μοναστήρι είναι Μετόχι της Μονής Ιβήρων, χτισμένο ίσως επάνω σε αρχαίο ιερό. Η περιοχή γύρω από το μοναστήρι λέγεται Παλαιοχώρα. Εδώ βρέθηκαν πήλινα είδωλα, αρχαία όστρακα, νομίσματα και η μαρμάρινη πλάκα με ανάγλυφο του Θράκα ιππέα που ήταν εντοιχισμένη στον ξενώνα της Μονής, μέχρι το Νοέμβρη του 1912 που οι «απελευθερωτές» Βούλγαροι κατέστρεψαν τη μονή με τα πυρά του πυροβολικού τους και πήραν το ανάγλυφο μαζί τους. Σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο της Σόφιας. 

Η Μονή Δαδιάς υπήρξε πλούσιο μοναστήρι, κατέχοντας μεγάλη κτηματική περιουσία. Για το λόγο αυτό αλλά και για την προσφορά της στους απελευθερωτικούς αγώνες των Ελλήνων, τράβηξε την προσοχή των Βούλγαρων κομιτατζήδων. Το μοναστήρι ανατινάχτηκε, οι μοναχοί αιχμαλωτίστηκαν και βασανίστηκαν για να ομολογήσουν που είχαν κρυμμένο το θησαυρό της μονής. Κανείς τους δεν αποκάλυψε το μυστικό μέρος του θησαυρού, που ακόμη και σήμερα αρκετοί τον αναζητούν. 
Φήμες αναφέρουν για πρώην διοικητή του στρατοπέδου της περιοχής που πλούτισε με ανεξήγητο τρόπο, εγκατέλειψε την καριέρα του και έφυγε για τη Βραζιλία…

Οι Βούλγαροι, για να τιμωρήσουν τους μοναχούς που δεν αποκάλυπταν το μέρος που έκρυβαν τους θησαυρούς της μονής, τους οδήγησαν στην κορυφή του βράχου που δεσπόζει πάνω από τη μονή και τους πέταξαν τον έναν μετά τον άλλον στο κενό. 
Τα πτώματά τους παρέμειναν για μέρες άταφα, βορά στα πεινασμένα αρπακτικά που αφθονούν στην περιοχή. Πολλοί λένε ότι από τότε το μέρος έγινε καταραμένο και στοιχειωμένο με μια υποψία μελαγχολίας να πλανάται μονίμως πάνω του. 

Παρόλο που το καθολικό της μονής ανατινάχτηκε, αρκετές εικόνες σώθηκαν σε σχετικά καλή κατάσταση. Μία από αυτές, η εικόνα του Αγίου Γεωργίου έχει γραμμένο πάνω της στα ελληνικά και στα τούρκικα το εξής: 
«Δια συνδρομής και δαπάνης του κυρίου Χαλίλ Αγά από Καρατζά Χαλίλ Κιόι, έτος 1858 και τουρκιστί έτος 1274». Για την εικόνα αυτή υπάρχει η εξής ιστορία:

«Ο Χαλήλ άγας Πατζιόγλου ήτο αρχιληστής και με την συμμορίαν του ελυμαίνετο την επαρχίαν Σουφλίου έχων ορμητήριον και καταφύγιον απόρθητον τας βουνοκορφάς, τας μεταξύ Λυκόφης, Δαδιάς και άνω. Συχνά την νύκτα μετέβαινε εις την πλησίον Μονήν Δαδιάς και εκβιαστικώς εφωδιάζετο με τα απαιτούμενα τρόφιμα και άλλα χρειώδη. Υπεσχέθη λοιπόν εις τον τότε ηγούμενον, ότι θα κατασκευάση την εικόνα του τόσον τιμωμένου και υπό των Τούρκων Αγίου Γεωργίoυ (Xεντιρλέζ) εις πρώτην ευκαιρίαν, δηλαδή με τα χρήματα τoυ πρώτου που θα συνελάμβανε. Έτυχε λοιπόν την άλλην ημέραν να συναντήση εις τον δρόμον της Δαδιάς τον εκ Διδυμοτείχου έλληνα πραγματευτήν Χατζίογλου, όστις εγύριζε τα χωρία εκείνα πωλών ψιλικά, πανία και τα τοιαύτα έχων αυτά φορτωμένα εις μουλάρι. Τον εσταμάτησε, τον έψαξε δια χρήματα και, επειδή δεν εύρε τίποτε επάνω του, ήρπασε με θυμόν την σκούφια της κεφαλής του και την εκτύπησε κατά γης. Προς δυστυχίαν του πραγματευτού ηκούσθη ο κρότος 4-5 χρυσών λιρών, τας οποίας δια τον φόβον των ληστών είχε ραμμένας εις την σκούφια του. Ο Χαληλ άγας τας έλαβε και με αυτάς παρήγγειλε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου, η οπoία φέρει το όνομα του δωρητού».
Στο μονοπάτι έξω από το μοναστήρι, υπάρχει μια βρύση που μια παλιά επιγραφή λέει ότι κατασκευάστηκε το 1727 «δια συνδρομής της συντεχνίας των τσίφτηδων», δηλαδή των γεωργών της περιοχής. Είναι η μοναδική αναφορά στον ελλαδικό χώρο, που μιλά για ύπαρξη συντεχνίας «μαϊστόρων» γεωργών. 
Ο Τούρκος περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπή που πέρασε από την περιοχή το 1667, αναφέρει ότι στο μονοπάτι μεταξύ Λυκόφης και Ι. Μ. Δαδιάς, υπήρχε μια πηγή που κάθε σαράντα χρόνια, ανήμερα της παράδοσης του Κορανίου στους ανθρώπους, τη λεγόμενη νύχτα του Καδήρ, έβγαζε «γάλα» («μέχρι πρωίας ρέει γάλα»!) Αυτή την πηγή οι ντόπιοι την ονομάζουν σήμερα «Παρδαλή Βρύση»…

Στο βιβλίο του καθηγητού Αθανάσιου Παπαευγενίου «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝ ΘΡΑΚΗ, ΤΟΥΡΚΟΙ – ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ, Καταστροφαί Ναῶν καί Μονῶν. Φόνοι, ἐξορίαι καί κακοποιήσεις κληρικῶν. 1912 – 1920», Θεσσαλονίκη 1926, διαβάζουμε για τις καταστροφές που προξένησαν οι Βούλγαροι στο μοναστήρι.



Βιβλιογραφία - Πηγές

-«Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝ ΘΡΑΚΗ, ΤΟΥΡΚΟΙ – ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ, Καταστροφαί Ναῶν καί Μονῶν. Φόνοι, ἐξορίαι καί κακοποιήσεις κληρικῶν. 1912 – 1920», Θεσσαλονίκη 1926, Αθανάσιου Παπαευγενίου
-ΜΟΝΗ ΔΑΔΙΑΣ
-Η κατάρα της Ιεράς Μονής Δαδιάς
-ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ, εκδόσεις ΑΡΧΕΤΥΠΟ

ΜΙΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΑΦΗΓΗΣΗ, ΣΤΟ FACEBOOK  ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑ:


Δευτέρα, 10 Σεπτεμβρίου 2012

8/9 ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ

Μόνον με δυο μέρες καθυστέρηση, πάλι καλά...σας μεταδίδουμε εξ αντιγραφής:
Ο κληρικός συντάκτης της Μητρόπολης Δ.Ο.Σ. κάνει αξιοπρεπώς το παρακάτω ρεπορτάζ  για τη γιορτή της Μονής που μάλιστα συμπλήρωσε τα 100 χρόνια από την τελευταία της καταστροφή (1912...
Και φυσικά ως κληρικός συντάκτης δεν μπορεί να αποφύγει τα... λιβανίσματα...που φαίνεται να αρέσουν-λίαν κακώς- στον Μητροπολίτη...και στον προστατευόμενό του ηγούμενο π.Ελπιδοφόρο. Διαβάστε και απολαύστε πλούσιο φωτορεπορτάζ...

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ  της Μονής Δαδιάς

557265_378319118907181_1851009146_n
Το Γενέσιο της Θεοτόκου εορτάσθηκε  στην ανδρώα Ιερά Μονή Δαδιάς, της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, με συρροή πλήθους πιστών από όλο τον ακριτικό Νομό του Έβρου. Το εσπέρας της παραμονής τελέσθηκε ο Πανηγυρικός Εσπερινός και το πρωί της κυριωνύμου ημέρας η Θεία Λειτουργία, λιτανεύθηκε εν συνεχεία η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Δαδιάς και στο αγίασμα τελέσθηκε ο καθιερωμένος αγιασμός. Των ιερών ακολουθιών προέστη ο οικείος Μητροπολίτης Σεβασμιώτατος Δαμασκηνός. Παρέστησαν ο Δήμαρχος Σουφλίου κ. Ευ. Πουλιλιός, ο Ταξίαρχος – Διοικητής της 7ης Ταξιαρχίας, ο Διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος Σουφλίου και πλήθος προσκυνητών. Το εσπέρας της κυριωνύμου ημέρας τελεσθηκε ο Μεθέορτος Εσπερινός και η Παράκληση.
ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ ΣΤΟ www.imdos.gr 






IΕΡΑ ΜΟΝΗ ΔΑΔΙΑΣ

Ενημερώθηκε πάνω από ένα χρόνο πριν
Επισκεφτήκαμε την ιερά μονή Δαδιάς Γεννεσιον της Θεοτόκου και ευχηθήκατε στον νεοεκλεγέντα ηγούμενο της Μονής π. Ελπιδοφόρο να είναι πάντα άξιος !!
Προσκυνήσαμε την ιερά εικόνα της Παναγίας που είχε εμφανισθεί στο όνειρο ενός κοριτσιού που ήταν άρρωστο στο κρεβάτι. Όταν είχε καεί το μοναστήρι πριν πολλά χρόνια εμφανιζόταν στων ύπνο της και ζητούσε να την βγάλει μέσα από τα αποκαΐδια και θα την έκανε καλά, εκείνη μίλησε στον πατέρα της και με την βοήθεια άλλων από το χωριό πήγαν και βγάλανε την εικόνα η οποία δεν είχε πάθει τίποτα από μπροστά μόνο το πίσω μέρος λίγο κάηκε, η μορφή της όμως δεν είχε υποστεί καθόλου φθορά.
Την ιστορία αυτή διηγούμαι σύμφωνα με όσα έχω ακούσει εδώ και πολλά 

Αναμνήσεις από το πρόσφατο παρελθών , όταν γινόταν τα έργα ανακαινίσεως δεν μπορούσαν να μην έρθουν στο μυαλό μου , μπορεί να πέρασε μια δεκαετία και περισσότερο ίσως 

αλλά σαν να ήταν χθες !!Η περίφημη πέτρα από το χωριό μου τους Πετράδες στο μπροστινή περίφραξη της μονής όπως βλέπετε και στης φωτογραφίες, δεν ήταν εύκολο να μεταφερθεί εκεί αλλά και να χτιστεί ο φράχτης που είναι σαν πολεμίστρες σε κάστρο.Η εκκλησία της μονής είναι επενδυμένη με πέτρα ίδια σαν της Παναγίας Ελευθερωτριας 
Εκείνο που δεν υπάρχει πια είναι τα πανέμορφα πουλιά ,χήνες ,κύκνοι, πάπιες πράσινες, άγριες και πολλά άλλα είδη αλλά ούτε και η τεχνητή λιμνούλα στην οποία ήταν κλεισμένα .
Αναμνήσεις !! Στο μοναστήρι είχε εγκατασταθεί ο ελληνικός στρατός υποσχόμενος ότι θα παρέμενε λίγο καιρό ... αυτά στην Ελλάδα όμως είναι απίθανα .. έφυγε μετά από πολλά χρόνια και με το νταηλίκι του αείμνηστου μητροπολίτη Νικηφόρου , έπειτα φρόντισε να ανακαινισθεί από άκρο σε άκρο , όλα τα κτήρια μαζί κι ο Ναός και προστέθηκε κι ένα καινούργιο ... έγινε ο αυλόγυρος και στο μπροστινό μέρος με πέτρα από μισογκρεμισμένα σπίτια από το χωριό μου τους 

αλλά σαν να ήταν χθες !!Η περίφημη πέτρα από το χωριό μου τους Πετράδες στο μπροστινή περίφραξη της μονής όπως βλέπετε και στης φωτογραφίες, δεν ήταν εύκολο να μεταφερθεί εκεί αλλά και να χτιστεί ο φράχτης που είναι σαν πολεμίστρες σε κάστρο.Η εκκλησία της μονής είναι επενδυμένη με πέτρα ίδια σαν της Παναγίας Ελευθερωτριας 
Εκείνο που δεν υπάρχει πια είναι τα πανέμορφα πουλιά ,χήνες ,κύκνοι, πάπιες πράσινες, άγριες και πολλά άλλα είδη αλλά ούτε και η τεχνητή λιμνούλα στην οποία ήταν κλεισμένα .
Αναμνήσεις !! Στο μοναστήρι είχε εγκατασταθεί ο ελληνικός στρατός υποσχόμενος ότι θα παρέμενε λίγο καιρό ... αυτά στην Ελλάδα όμως είναι απίθανα .. έφυγε μετά από πολλά χρόνια και με το νταηλίκι του αείμνηστου μητροπολίτη Νικηφόρου , έπειτα φρόντισε να ανακαινισθεί από άκρο σε άκρο , όλα τα κτήρια μαζί κι ο Ναός και προστέθηκε κι ένα καινούργιο ... έγινε ο αυλόγυρος και στο μπροστινό μέρος με πέτρα από μισογκρεμισμένα σπίτια από το χωριό μου τους 
Πετράδες και το γειτονικό Πραγγι ... θυμάμαι ακόμα των μητροπολίτη που παρακολουθούσε της κατεδαφίσεις και γύρω του κάτοικοι των χωριών , κοιτάζοντας μήπως και βρεθούν λύρες στα θεμέλια Ένας δεσπότης (Νικηφορος)με σηκωμένα τα μανίκια να μαγειρεύει για να φάνε μαστοροι και εργάτες και να επιστατεί εκεί μέχρι να τελειώσουν καθημερινά δεν μπορούν εύκολα να ξεχαστούν η μάλλον δεν μπορούν να ξεχαστούν ποτέ!!
Ήταν μετά την Ελευθερώτρια το δεύτερο στοίχημα που είχε βάλει με των εαυτό του. Το κέρδισε κι αυτό δεν το άφησε ατελείωτο , μεγάλος του καημός όμως που δεν μπόρεσε να το στελεχώσει , βρέθηκαν κάποια πρόσωπα όμως δεν ήταν ικανά να το κρατήσουν ζωντανό κι έτσι τους έδιωξε .



Σήμερα βλέπω με χαρά νέα παιδιά με όρεξη και πίστη στο θεό και με την καθοδήγηση του Μητροπολίτη μας κ.κ. Δαμασκηνού να ξεκινούν μια νέα πορεία στην ιστορία της μονής ,ο π. Ελπιδοφόρος ηγούμενος ,ο π. Δαμασκηνός α' ηγουμενοσυμβουλος και ο π. Αγαθάγγελος β' ηγουμενοσυμβουλος ..... ευχή όλων μας όλη η αδελφότητα να είναι πάντα Άξιοι!!!


αλλά σαν να ήταν χθες !!Η περίφημη πέτρα από το χωριό μου τους Πετράδες στο μπροστινή περίφραξη της μονής όπως βλέπετε και στης φωτογραφίες, δεν ήταν εύκολο να μεταφερθεί εκεί αλλά και να χτιστεί ο φράχτης που είναι σαν πολεμίστρες σε κάστρο.Η εκκλησία της μονής είναι επενδυμένη με πέτρα ίδια σαν της Παναγίας Ελευθερωτριας 
Εκείνο που δεν υπάρχει πια είναι τα πανέμορφα πουλιά ,χήνες ,κύκνοι, πάπιες πράσινες, άγριες και πολλά άλλα είδη αλλά ούτε και η τεχνητή λιμνούλα στην οποία ήταν κλεισμένα .
Αναμνήσεις !! Στο μοναστήρι είχε εγκατασταθεί ο ελληνικός στρατός υποσχόμενος ότι θα παρέμενε λίγο καιρό ... αυτά στην Ελλάδα όμως είναι απίθανα .. έφυγε μετά από πολλά χρόνια και με το νταηλίκι του αείμνηστου μητροπολίτη Νικηφόρου , έπειτα φρόντισε να ανακαινισθεί από άκρο σε άκρο , όλα τα κτήρια μαζί κι ο Ναός και προστέθηκε κι ένα καινούργιο ... έγινε ο αυλόγυρος και στο μπροστινό μέρος με πέτρα από μισογκρεμισμένα σπίτια από το χωριό μου τους 





















































































































































































1 σχόλιο: