ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ



ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΝΕΟΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΗ!

Η  τοποθεσία αυτή θα συμπληρώνεται ...συνεχώς... προς το παρόν δείτε το σήμα κατατεθεν της όμορφης πόλης! Και μην βιάζεστε... Πολλά που δεν ξέρετε ..θα δουν τα μάτια σας!


Όμορφη φωτό από το Δεδέ-Αγάτς, δεν γνωρίζουμε το όνομα του φωτογράφου, εμείς πάντως τη 



δανειζόμαστε  από τον ΑΝΤΙ-ΤΥΠΟΣ





Ιστορία της Αλεξανδρούπολης

Από την προϊστορική εποχή στη Σάλη

Σάλη
Στο νοτιοανατολικό άκρο της Δυτ. Θράκης παρουσιάζεται ανθρώπινη κατοίκηση ήδη από τα νεολιθικά χρόνια (4500-3000 π.Χ.). Την εποχή αυτή συμβαίνουν μια σειρά από πολύ σημαντικές αλλαγές, που αποτελούν τη βάση του σύγχρονου πολιτισμού.

Ο άνθρωπος από τροφοσυλλέκτης γίνεται ο ίδιος παραγωγός της τροφής του καλλιεργώντας τη γη και εξημερώνοντας τα ζώα, σταματάει να περιπλανάται και διαμένει πλέον σε μόνιμες εγκαταστάσεις, ελέγχει και προγραμματίζει τις οικονομικές του δραστηριότητες και αρχίζει να οργανώνει τους θεσμούς της κοινωνίας. Αρκετές θέσεις γύρω από την Αλεξανδρούπολη (Μάκρη, Πόταμος, Δορίσκος, Μικρό Βουνί Σαμοθράκης) δίνουν ενδιαφέροντα στοιχεία για τον καθημερινό τρόπο ζωής εκείνης της περιόδου.

Σάλη
Η επόμενη περίοδος της προϊστορίας, η Εποχή του Χαλκού (3000-1050 π.Χ.), αντιπροσωπεύεται περιορισμένα, όχι μόνο στην περιφέρεια της Αλεξανδρούπολης αλλά γενικότερα στην Αιγαιακή Θράκη. Πρόκειται για την εποχή που ακμάζουν οι προϊστορικοί και πρωτοϊστορικοί πολιτισμοί του Αιγαίου (Κυκλαδικός, Μινωικός, Μυκηναϊκός) και φαίνεται πως ορισμένες παράλιες και νησιωτικές θέσεις, όπως η Μάκρη, οι Καρυώτες Σαμοθράκης και ιδιαίτερα το Μικρό Βουνί Σαμοθράκης στη Ν.Δ. παραλία του νησιού, συμμετέχουν ενεργά στο νέο πολιτισμικό πλαίσιο που διαμορφώνεται. Στην ύστατη φάση της Εποχής του Χαλκού και στην Πρώιμη Εποχή του Σιδήρου (1050-650 π.Χ.) εμφανίζονται τα διάφορα θρακικά φύλα και εγκαθίστανται σε ορεινά και σπανιότερα σε πεδινά σημεία.

Η ζώνη της Αλεξανδρούπολης, όπως και όλη η έκταση από το Δέλτα του Έβρου μέχρι τη Βιστωνίδα λίμνη και με προς Βορρά όριο τους πρόποδες του ορεινού όγκου της Ροδόπης, κατοικείται από τους Κίκονες. Οι Κίκονες είναι ο περίφημος θρακικός λαός, με τον οποίο συγκρούστηκε ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του στην επιστροφή από την Τροία.

Το τέλος της Εποχής Χαλκού και η Πρώιμη Εποχή του Σιδήρου αντιπροσωπεύονται στην περιοχή με αρκετές θέσεις (Κίρκη, Άβαντας, Πόταμος, Μάκρη, Νίψα, Κοίλα, Καβησός, Βριχός και Γιαλόμανδρα Σαμοθράκης) και απαντώνται όλοι οι συνηθισμένοι τύποι μεγαλιθικών μνημείων: οχυρές ακροπόλεις, υπαίθρια ιερά για τη λατρεία του ήλιου και των άστρων, γραμμικές και ανθρωπόμορφες βραχογραφίες, βράχοι με λατρευτικές κοιλότητες ή άλλα λατρευτικά λαξεύματα, λαξευτοί τάφοι και "ντολμέν".

Σαμοθρακική Περαία
Από τον 7ο π.Χ. αιώνα ο κυριότερος πολιτικός και οικονομικός παράγοντας του χώρου είναι η πόλη-κράτος της Σαμοθράκης. Άποικοι από τη Σαμοθράκη (θέση Παλαιάπολη) ιδρύουν τη Σαμοθρακική Περαία, μικρές δηλαδή πόλεις στην αντίπερα ακτή από της εκβολές του ποταμού Έβρου έως το βουνό Ίσμαρος, για να ενισχύσουν τις εμπορικές επαφές με τη θρακική ενδοχώρα. Σύμφωνα με τις αρχαίες μαρτυρίες, που καλύπτουν το διάστημα 5ος π.Χ. αι.- 4ος μ.Χ. αι., παραδίδονται έξι πόλεις και ένα τοπωνύμιο. Ο Ηρόδοτος αναφέρει τις: Μεσημβρία, Ζώνη, Σάλη και το ακρωτήριο Σέρρειον. Μεταγενέστερες πηγές συμπληρώνουν τις: Δρυς, Τέμπυρα και Χαράκωμα. Στο τέλος του 5ου π.Χ. αι. ορισμένες από αυτές πλήρωναν σοβαρό φόρο στην Αθηναϊκή συμμαχία (Ζώνη, Δρυς, Σάλη). Με βάση φιλοσοφικά και επιγραφικά δεδομένα τον 2ο π.Χ. αι. ένα τμήμα της Περαίας εισέρχεται στη δικαιοδοσία της Μαρώνειας.

Στη ρωμαϊκή περίοδο περιορίζεται προς τα ανατολικά, από την Αλεξανδρούπολη, μέχρι την Τραϊανούπολη, όπως δηλώνουν δύο οροθετικές επιγραφές του 1ου μ.Χ. αι., και ανακηρύσσεται "ιερή χώρα", δηλαδή προστατευμένη επικράτεια αφιερωμένη στους Μεγάλους Θεούς της Σαμοθράκης.

Η πόλη Σάλη ταυτίζεται με τη σημερινή Αλεξανδρούπολη. Το παραπάνω συμπέρασμα προκύπτει από τα ρωμαϊκά itineraria (οδοιπορικά) του 4ου μ.Χ. αι., που τη σημειώνουν περίπου έντεκα χλμ. δυτικά της Τραϊανούπολης (Λουτρά). Στην Αλεξανδρούπολη βρέθηκαν διάφορα τυχαία ευρήματα (μελαμβαθής κεραμική, δύο κιβωτιόσχημοι ελληνιστικοί τάφοι στη Μητρόπολη, οροθετική επιγραφή του 1ου μ.Χ. αι. στο Φάρο, κεραμοσκεπείς και κιβωτιόσχημοι τάφοι από τον 1ο μ.Χ. μέχρι τον 4ο μ.Χ. αι., ακέφαλο μαρμάρινο άγαλμα εφήβου και τμήμα μαρμάρινου πεσσού με κυμάτιο και ανάγλυφη κεφαλή) που επιβεβαιώνουν την ταύτιση και μας πληροφορούν ότι η αρχαία πόλη ίσως αναπτύσσονταν πολεοδομικά στο χώρο μεταξύ των βόρειων συνοικιών, του λιμανιού και του υψώματος της Μητρόπολης. Ακόμη είναι γνωστό για τη Σάλη ότι στα 425-421 π.Χ. κατέβαλε 3.000 δρχ. φόρο στην Αθηναϊκή Συμμαχία και το 188 π.Χ., σύμφωνα με τον Τίτο Λίβιο, ήταν κώμη των Μαρωνιτών.

ΤραϊανούποληΣτα ρωμαϊκά χρόνια κυριαρχεί στην έκταση της Σαμοθρακικής Περαίας μία νέα πόλη, η Τραϊανούπολη και οργανώνονται μεγάλα οδικά δίκτυα, όπως η Εγνατία οδός.
Στη βυζαντινή εποχή η περιοχή παίζει πρωτεύοντα ρόλο, καθώς αποτελεί την άμεση γειτονιά της Κωνσταντινούπολης, και στα όριά της ακμάζουν σημαντικές πόλης ή οικισμοί (Τραϊανούπολη, Βήρα, Μάκρη) και μοναστικά συγκροτήματα (Παναγία Κοσμοσώτειρα στις Φέρες, σπηλαιώδης ναός Αγίων Θεοδώρων), που προστατεύονται από ισχυρές στρατιωτικές εγκαταστάσεις (κάστρα Πόταμου και Άβαντα).

Αυτό το κομμάτι της θρακικής γης, η θέση της Αλεξανδρούπολης, αφού έγινε μονοπάτι διάφορων κατακτητών και θέατρο πολεμικών συγκρούσεων, από την αρχαιότητα μέχρι την Τουρκοκρατία, ερημώθηκε και καλύφτηκε με δάση από αγριόδενδρα και βελανιδιές, ιέρειες του Διονύσου...
Οι ύμνοι τους για τη μετεμψύχωση μετά από αιώνες, ελκύουν κάποιους Αινίτες, Μακρινούς και Μαρωνίτες ψαράδες. Και εκεί, στα μέσα του 19ου αι., χωρίς να υποψιάζονται ότι γράφουν ιστορία, οι απλοί ψαράδες στήνουν ένα μικρό ψαράδικο οικισμό. Το Δεδέ-Αγάτς! Μαζί τους κουβάλησαν μνήμες του αγώνα προς τον Τούρκο κατακτητή, όπως τη ματωμένη, προσφορά του Αντώνη και της Δόμνας Βιζβίζη.


Από το Δεδέ-Αγάτς στην Αλεξανδρούπολη

Για την ονομασία Δεδέ-Αγάτς, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει παλιό δέντρο ή δέντρο του ερημίτη, υπάρχουν δύο εκδοχές: α) ότι προέρχεται από την αιωνόβια βελανιδιά, όπου βρισκόταν ο τάφος του Τούρκου Ντεντέ και β) ότι οφείλεται στις βελανιδιές που σκίαζαν την παραλία (ντεντέ-αγατσλαρ).

Δεδέ-Αγάτς
Και να που το 1871 φθάνει στο μικρό ψαροχώρι, ασθμαίνοντας, ο σιδηρόδρομος. Είχε ραντεβού με τα μεγάλα ρωσικά και αυστριακά βαπόρια γι’ αυτό κατέβηκε ίσαμε το λιμάνι. Συμφώνησαν να βοηθήσουν το Δεδέ-Αγάτς να αναπτυχθεί. Αρχίζουν λοιπόν να φέρνουν ξένους. Ξένους από όλα τα σημεία του ορίζοντα. Στην πιο καινούργια πόλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ανατέλλει, συνωθούνται Έλληνες, Αρμένιοι, Τούρκοι, Φραγκολεβαντίνοι, Εβραίοι, Βούλγαροι. Έμποροι, τεχνίτες, ναυτικοί συνθέτουν μιαν άλλη Αλεξάνδρεια, Σμύρνη, Θεσσαλονίκη. Εδώ μαζεύονται τα εμπορεύματα από όλη τη Θράκη αλλά και την Ανατολική Ρωμυλία για να προωθηθούν σε άλλες αγορές. Πως να λείψουν τα προξενικά πρακτορεία; Μέχρι το 1912 στην πόλη υπάρχουν οκτώ προξενεία!

Δεδέαγάτς
Στο ρωσοτουρκικό πόλεμο, το 1878, το Δεδέ-Αγάτς, με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, κατοχυρώνεται στη Ρωσία. Οι καινούργιοι κατακτητές αναλαμβάνουν τη ρυμοτομία του κι αυτό τουλάχιστον τους το χρωστάει. Επί δύο χρόνια χαράζουν δρόμους φαρδείς και κάθετους προς την παραλία και φτιάχνουν μια πόλη υπόδειγμα ρυμοτομίας. Επισφραγίζουν το καταπληκτικό έργο τους με ένα φάρο, που θα είναι πλέον σημείο αναφοράς...

Ο αναπτυξιακός οργασμός της εβρίτικης πολιτείας δεν ανακόπτεται ούτε μετά τη βίαιη προσάρτησή της στην Ηγεμονία της Βουλγαρίας, το 1885.
Κατασκευάζονται δημόσια έργα, ναοί, σχολεία, νοσοκομείο. Τα επιβλητικά νεοκλασικά κτίρια καλωσορίζουν, το 1897, το Οριάν Εξπρές που ενώνει τη Θεσσαλονίκη με την Πόλη. Την ίδια χρονιά τα φτυάρια εργατών, που σκάβουν κοντά στον τάφο του Ντεντέ, Ν.Δ. του φάρου, αρνούνται να συνεχίσουν για να μην καταστρέψουν την πλάκα με την επιγραφή: "ΟΡΟΣ ΧΩΡΑΣ ΙΕΡΑΣ ΘΕΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ" (όριο της ιερής χώρας των θεών της Σαμοθράκης). Επιγραφή που ερχόταν να συμπληρώσει, μετά από είκοσι ένα χρόνια, μια προηγούμενη, την οποία είχε διαβάσει στο λόφο του Αγ. Γεωργίου των Λουτρών Τραϊανούπολης ο Albert Dumont και που έλεγε: ΟΡΟΣ ΙΕΡΑΣ ΧΩΡΑΣ. Διευκρινίστηκε πως η περιοχή των 20 περίπου χιλιομέτρων άνηκε στο ιερό της Σαμοθράκης και ενισχύθηκε η άποψη όλων των ερευνητών, που τοποθετούν τη Σάλη στη θέση της σημερινής Αλεξανδρούπολης.

Το 1905 διορίζεται Υποπρόξενος στο Δεδέ-Αγάτς ένας όμορφος νέος, που θα μεθύσει από τους χυμούς της όμορφης πόλης και θα ερωτευθεί με πάθος τ’ ακρογιάλι της, το οποίο ώρες ατελείωτες θα φλερτάρει καθισμένος στον ίσκιο ενός δέντρου. Λέγεται Ίωνας Δραγούμης. Ο Υποπρόξενος, εντοπίζοντας τις ύποπτες κινήσεις των κομιτατζήδων, θα στέλνει μηνύματα αγωνίας στη μητρόπολη.

Όταν αγαπάς, δεν ξεγελιέσαι! 1912. Πρώτος Βαλκανικός πόλεμος.
Η αγαπημένη του Δραγούμη καταλαμβάνεται από βουλγαρικά στρατεύματα. Πάνω από εκατό κομιτατζήδες επιδίδονται σε κλοπές, βιασμούς, εξευτελισμούς, φόνους. Πρώτα θύματα οι Τούρκοι. Ακολουθούν οι Έλληνες. Δεν έχουν πατρίδα, ορφάνια και μοιρολόγια. "Υπομονή και θάρρος ώσπου νά 'ρθει η ώρα", συμβουλεύει η μητροπολιτική Ελλάδα του Προξενείου.

Τον Αύγουστο του 1913 με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου ο τόπος παραχωρήθηκε στους Βούλγαρους. Απομακρύνεται το ιστορικό θωρηκτό "Αβέρωφ" που είχε αγκυροβολήσει στα ανοιχτά του Δεδέ-Αγάτς, και οι Έλληνες Θρακιώτες συνειδητοποιούν με το φευγιό του πως τώρα αρχίζει ο Γολγοθάς της προσφυγιάς τους. Καράβια, τρένα, κάρα απομακρύνουν το ελληνικό στοιχείο. Ο Διόνυσος παύει τους χορούς του, ο Ορφέας σπάει τη λύρα του. Μόνο τα ουρλιαχτά του Πολύφημου ακούγονται. Το "Δέντρο του Ερημίτη" μαράθηκε.

Επτά χρόνια πικρής προσφυγιάς. Οι ξεριζωμένοι δεν έχουν βιός να μεταφέρουν, παρά μόνο τη μνήμη και τα έθιμά τους. Τα "αναστενάρια" (πυροβασίες) φεύγουν από τη Θράκη και βρίσκουν καινούργια πατρίδα. Οι ελάχιστοι Έλληνες που μένουν πίσω πληρώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο την άρνησή τους να εγκαταλείψουν ότι πιο πολύ αγάπησαν. Βλέπουν την πόλη τους να καταστρέφεται, ιστορικά αρχεία και ντοκουμέντα να ρίχνονται στη φωτιά. Είναι αυτοί οι γέροι πεισματάρηδες, τα αγύριστα κεφάλια, που ορκίζονται να αντέξουν και να γίνουν ο κρίκος της ιστορίας του τόπου. Και είναι οι πρώτοι μετά το τέλος του Α' Παγκόσμιου Πολέμου που θα πανηγυρίσουν την ένωση της Θράκης με την Ελλάδα (συνθήκη του Νεϊγύ, 1919).

Το Δεδέ-Αγάτς θα κυβερνηθεί προσωρινά από Διασυμμαχική Διοίκηση. Καινούργιοι στρατοί κατοχής. "Πολύπαθος τόπος. Σταυροδρόμι στρατιωτών, παλαίστρα αντρειωμένων και ασίγαστος η κατοχή του από τους Βορεινούς που ζητούν διέξοδο στην Άσπρη θάλασσα" σχολιάζει η συγγραφέας Σοφία Κλήμη.
Κυβερνητικός αντιπρόσωπος της Ελλάδας στη Διασυμμαχική Διοίκηση είναι ο Χαρίσιος Βαμβακάς, έμπιστος συνεργάτης του Ελευθέριου Βενιζέλου. Κατορθώνει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να υψώσει το ελληνικό γόητρο και να ενσωματώσει την περιοχή στον ελληνικό διοικητικό οργανισμό, πριν ακόμα επιδικαστεί στην Ελλάδα.

απελευθέρωση Αλεξανδρούπολης
Κάποτε όμως θα ’ρθει η 14η ΜΑΪΟΥ 1920. Η απελευθέρωση!
Η 9η Μεραρχία Σερρών, η οποία βρισκόταν στην κοιλάδα του Νέστου, με διοικητή τον Επαμ. Ζυμβρακάκη, θα καταλάβει τις διαβάσεις προς τη Βουλγαρία και θα συγκεντρωθεί στη Γκιουμουλτζίνα (Κομοτηνή).

Μια νηοπομπή, από είκοσι δύο φορτηγά πλοία, αποβιβάζει τη Μεραρχία Ξάνθης, με διοικητή το στρατηγό Κων. Μαζαράκη-Αινιάν, στο Δεδέ-Αγάτς. Γίνεται η υποστολή της γαλλικής σημαίας και η έπαρση της ελληνικής. Ο αστυνομικός διευθυντής Κ. Δανιήλ παραδίδει την πόλη. Άνθρωποι αγκαλιασμένοι παρελαύνουν μπροστά από τα σπίτια, γιατί κανείς δεν είναι θεατής. Και θα παρελαύνουν εσαεί στις 14 Μαΐου.

απελευθέρωση ΑλεξανδρούποληςΟι καμπάνες καταδέχονται να τραγουδήσουν παρέα με τις σφυρίχτρες των φουγάρων των πλοίων, ο Φάρος ξέχασε τους ναυτικούς κι έστρεψε το βλέμμα του στο στεριανό πανηγύρι...
Η πόλη αποκτά το πρώτο της ελληνικό όνομα, Νεάπολη. Δεν θα προλάβει όμως να ακούσει σε αυτό, επειδή οι τοπικές αρχές αποφασίζουν να την ξαναβαφτίσουν. Την ονόμασαν Αλεξανδρούπολη προς τιμήν του βασιλιά Αλέξανδρου, ο οποίος πηγαίνοντας να απελευθερώσει την Αδριανούπολη, πέρασε από την περιοχή.

Δε θα περάσει όμως πολύς καιρός και καπνισμένα σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό. Η Σμύρνη καίγεται! "Χαλνούν τη Μικρασία", φωνάζουν έντρομοι οι Εβρίτες κι ανοίγουν την αγκαλιά τους στους πρόσφυγες που κυνηγημένοι από τους τσέτες του Κεμάλ, φτάνουν γυμνοί κι εξαθλιωμένοι. Η Αλεξανδρούπολη αναλαμβάνει το βάρος της στέγασης χιλιάδων Μικρασιατών. Ο στρατηγός Πλαστήρας οργανώνει εδώ την έδρα της στρατιάς της Θράκης.

Οι μεγάλες Δυνάμεις υπογράφουν το 1923 στη Λωζάνη τη συνθήκη που έρχεται να επικυρώσει τις συνθήκες του Νεϊγύ και των Σεβρών (και συνθηκών ουκ έστι τέλος...). Παραχωρείται η Δυτική Θράκη στην Ελλάδα αλλά και μας υποχρεώνουν στην άνευ όρων παράδοση της Αν. Θράκης στους Τούρκους. Έκοψαν στα δύο το κορμί της καλλίγραμμης κόρης του Ωκεανού και της Παρθενόπης...

Όλοι πίστεψαν πως οι ταλαιπωρίες είχαν τελειώσει. Ντόπιοι και πρόσφυγες ρίχνονται στη δουλειά. Αρχίζει μία αναγέννηση στην πνευματική κίνηση, με ηγετικές φυσιογνωμίες τον παιδαγωγό Θεώδορο Κόστανο, το δάσκαλο Αθανάσιο Σπανό και τον ιατροφιλόσοφο και ιστοριοδίφη Αχιλλέα Σαμοθράκη. Δυο φορές την ημέρα όλοι οι κάτοικοι σ’ όποιο σημείο της πόλης κι αν βρίσκονται, ότι κι αν κάνουν, σταματούν. Στέκονται προσοχή. Η φιλαρμονική παιανίζει τον εθνικό ύμνο με την ανατολή και τη δύση του ήλιου. Τι συμβαίνει αυτό το πρωινό και σίγασε; Τι έπαθε η καμπάνα του Αη-Νικόλα;

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος βρίσκει την Αλεξανδρούπολη κουκλίτσα. Η μουντή, νέα βουλγαρική κατοχή δεν διακρίνει το κάλλος, δεν τη λυπάται, τη συνθλίβει. Άντε πάλι ταλαιπωρίες, καινούργιοι διωγμοί. Μόνο η ελπίδα παραμένει σταθερή από ένα ανείπωτο χρησμό...
Ο χρησμός βγαίνει. Η απελευθέρωση έρχεται με τον πρώτο υφυπουργό Γενικό Διοικητή, τον Αλέξανδρο Παπαθανάση.

Η Αλεξανδρούπολη ξαναβρίσκει τους ρυθμούς της. Με τα κεφάτα βήματα του Μαντηλάτου και του Ζωναράδικου ζωντανεύει η πόλη με τα παϊτόνια και τα περισσότερα ποδήλατα. Τα παϊτόνια παρατάσσονται μπροστά στο σταθμό για να μεταφέρουν τους πρώτους επισκέπτες. Στα εκατό μέτρα διαδρομής αντιστοιχούν τουλάχιστον δέκα χαιρετισμοί.

Ο Σύλλογος Κυριών και Δεσποινίδων, σε συνεργασία με το Ωδείο, διοργανώνει πνευματικές εκδηλώσεις και διαλέξεις με συνοδεία πιάνου. Στους αργαλειούς της Ταπητουργικής Σχολής ανασαίνει η καλλιτεχνική παράδοση της Θράκης.
Είναι τα τρία από τα παιδιά μιας πληθωρικής προσωπικότητας, της Ελένης Φιλιππίδη. Η Ζαρίφειος Παιδαγωγική Ακαδημία είναι το ανώτερο πνευματικό ίδρυμα της εποχής και πραγματικό κτιριακό κόσμημα.

Την περίοδο αυτή η πόλη ζει ένα πνευματικό οργασμό όπου, μεταξύ άλλων, πρωτοστατούν ο Άγγελος Ποιμενίδης στην αναγνώριση του ιστορικού και φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής και ο Γεώργιος Μαμέλης στα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά δρώμενα.


Η Αλεξανδρούπολη σήμερα

Αλεξανδρούπολη
Η πόλη της Αλεξανδρούπολης σήμερα κατέχει ηγεμονική θέση στο γεωγραφικό χώρο της Αν. Μακεδονίας και Θράκης, καθώς αποτελεί τη βασική πύλη διασύνδεσης μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των χωρών της Μεσογείου, της Ασίας και της Παρευξείνιας ζώνης και έχει αναδειχθεί ως μείζων εσωτερικός συνοριακός κόμβος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Αλεξανδρούπολη ακολουθεί ταχείς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης. Το λιμάνι και ο σιδηροδρομικός σταθμός της αποτελούν σημαντικά κέντρα του διαμετακομιστικού εμπορίου.

Με την εφαρμογή του σχεδίου "Ι. Καποδίστρια" και την ένταξη νέων οικισμών, ο Δήμος Αλεξανδρούπολης αναδεικνύεται σε σημαντικό τουριστικό κέντρο που προσφέρει τη δυνατότητα συνδυασμού του θαλάσσιου τουρισμού, του ιαματικού τουρισμού και του οικοτουρισμού.
Από την 1η Ιανουαρίου 2011, με την εφαρμογή της νέας διοικητικής μεταρρύθμισης "Καλλικράτης", οι πρώην Δήμοι Τραϊανούπολης και Φερών συνενώθηκαν με την Αλεξανδρούπολη και αποτελούν πλέον το νέο διευρυμένο Δήμο Αλεξανδρούπολης.

Αλεξανδρούπολη
Η Αλεξανδρούπολη, με πληθυσμό που υπερβαίνει τους 70.000 κατοίκους προσφέρει υψηλή ποιότητα ζωής εξασφαλίζοντας την περιβαλλοντική ισορροπία και τη συνεχή πολιτιστική αναβάθμιση, διαθέτοντας ζωντανή καλλιτεχνική και πνευματική ζωή, προσφέροντας πολλαπλές επιλογές διασκέδασης. Είναι μία πόλη, αγαπημένη για τους κατοίκους της και μαγευτική για τους επισκέπτες της.

 Πληροφορίες από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
Φωτογραφίες από το Λεύκωμα του Θεόδωρου Ορδουμποζάνη «Προκτήτωρ Πόλις» και το Δ.Π.Θ.
*Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς άδεια του δημιουργού






Ιερά Μονή "Παναγίας του Έβρου"

Ιερά Μονή Παναγίας του Έβρου

Βρίσκεται στην παραθαλάσσια περιοχή της Μάκρης και σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων από αυτήν. Ιδρύθηκε το 1978 από τον τότε Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως και νυν Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο και επανδρώθηκε το 1983.

Το κτιριακό συγκρότημα περιλαμβάνει το αρχικό σε σχήμα Π διώροφο οίκημα κελιών και χώρων υποδοχής γύρω από το Καθολικό της "Κοιμήσεως της Θεοτόκου" και τη νέα πτέρυγα δηλαδή τράπεζα, κουζίνα, αποθηκευτικοί χώροι, εργαστήρια, βιβλιοθήκη και συμπληρωματικά κελιά. Η Ιερά Μονή είναι περιτειχισμένη και περιβάλλεται από ελαιώνες καλλιεργούμενους από τις Μοναχές. Τέσσερα Παρεκκλήσια, Αγίου Χαραλάμπους, Αγίου Βλασίου, Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, Αγίας Ευφημίας, οριοθετούν την περιοχή της Μονής και δύο του Αγίου Ανθίμου και του Αγίου Ανδρέα είναι ενσωματωμένα σ' αυτήν.

Τα ασκούμενα στην Ιερά Μονή παραδοσιακά διακονήματα είναι: Η Βυζαντινή αγιογραφία, η ιερορραπτική, η εκκλησιαστική κεντητική, η κατασκευή μοσχοθυμιάματος και μικροαντικειμένων και η κηροπλαστική. Η Μονή συνδέεται με Ιερές Μονές ομόδοξων χωρών Βουλγαρίας, Σερβίας, Ρουμανίας, Ρωσίας, Συρίας, Λιβάνου και φιλοξενεί τις εξ αυτών μοναχές προς εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, της βυζαντινής μουσικής και των ενεργών διακονημάτων της.

Τα πολλά αποθησαυρισμένα άγια Λείψανα Ιεραρχών, Οσίων, Μαρτύρων, αποτελούν μέγιστη ευλογία για τη Μοναστική Αδελφότητα και τους προσκυνητές. 
Η ετήσια Πανήγυρις τελείται την 23η Αυγούστου, κατά την απόδοση της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. 

Ιερά Μονή "Παναγίας του Έβρου" 
68100, Μάκρη Αλεξ/πολης
τηλέφωνο 25510 71263


Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Αετοχωρίου

Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Αετοχωρίου

Στο χωριό Αετοχώρι, περί τα 11 χιλιόμετρα ανατολικά της Αλεξανδρούπολης, το έτος 1981 ο τότε Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως, και νυν Θεσσαλονίκης, Άνθιμος ίδρυσε το ανδρικό μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Θεμελιώθηκε στις 26-9-1989 και εγκαινιάσιηκε επίσημα στις 21-6-1992. Αν και νεότευκτο και χωρίς ιστορία, σύντομα κατέστη γνωστό στην ευρύτερη περιοχή και αποτελεί όαση πνευματική στην ακριτική και ευαίσθητη περιοχή του Έβρου.

Το κτιριακό συγκρότημα με επίκεντρο το καθολικό (ρυθμού βυζαντινού τρίκοχο), είναι άνετο, ευρύχωρο και φιλόξενο. Όλα είναι καινούργια εκτός από μια εικόνα της Παναγίας (του 1786) και μία εικόνα του Χριστού του 18ου αιώνα δώρα του ιδρυτού και κτήτωρος Μητροπολίτου.
Το Μάιο του 1996 εγκαινιάστηκε η νέα πτέρυγα της Μονής (Ξενώνες δυνατότητας φιλοξενίας 50 ατόμων και συνεδριακό κέντρο πλήρως εξοπλισμένο 120 θέσεων).

Κάθε χρόνο φιλοξενούνται περίπου 500 άτομα. Στο συνεδριακό κέντρο φιλοξενήθηκαν διεθνή, κυρίως ιατρικά, συνέδρια. Επίσης το πανελλαδικό συνέδριο της Αστυνομίας και το διαβαλκανικό των συλλόγων εθελοντών αιμοδοτών, αλλά και διάφορα άλλα τοπικού χαρακτήρα. 

Την Κυριακή των Αγίων Πάντων του 2003 θεμελιώθηκε και σχεδόν έχει ολοκληρωθεί ο ναός προς τιμήν πάντων των Θρακών Αγίων. Πολύτιμο θησαύρισμα της Μονής αποτελούν τα τεμάχια των ιερών λειψάνων, των εκ Σαμοθράκης πέντε νεομαρτύρων (Μανουήλ, Γεωργίου, Μιχαήλ, Θεοδώρου και Γεωργίου) που μαρτύρησαν το 1835 στη Μάκρη Αλεξανδρούπολης, του αγίου Παντελεήμονος, του αγίου Χαραλάμπους κ.ά.

Η Ιερά Μονή πανηγυρίζει τρεις φορές το χρόνο. Στις 8 Μαΐου, του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στις 26 Σεπτεμβρίου, για την Μετάσταση του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, και την Κυριακή των Αγίων Πάντων που πανηγυρίζει το νεόκτιστο Παρεκκλήσιο Πάντων των Θρακών Αγίων.

Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου
68100, Αετοχώρι Έβρου 
τηλέφωνο 25510 51315


Ο Βραχώδης Ναός των Αγίων Θεοδώρων

Ο Βραχώδης Ναός των Αγίων Θεοδώρων Αλεξανδρούπολης

Στους νοτιοανατολικούς πρόποδες της Ροδόπης, βόρεια της Αλεξανδρούπολης, στο δρόμο προς τον Άβαντα και στην διασταύρωση του Πόταμου, σχηματίζεται ένα πέρασμα που διασχίζει σήμερα η σιδηροδρομική γραμμή Αλεξανδρούπολης - Κομοτηνής. Στην είσοδό του προβάλει επιβλητικό ένα βυζαντινό φρούριο με τετράγωνους πύργους και σε ορισμένα σημεία διπλό τείχος. Η οχύρωση ελέγχει ένα στενό πέρασμα, μια χαράδρα του ορεινού όγκου της Ροδόπης, που χρησιμοποιεί η σύγχρονη σιδηροδρομική γραμμή. Πρόκειται όπως λένε για την βυζαντινή Περιστεριά, απ’ όπου πέρασαν το 1225 ο Θεόδωρος Κομνηνός, ακολουθώντας το δρόμο από τη Γρατσιανού (σημερινή Γρατινή του Ν. Ροδόπης) για τον Έβρο και οι στρατοί του Ιωάννη Καντακουζηνού το 1345. Συνεχίζοντας δυτικά στο δρόμο που περνάει μπροστά από τα κάστρα του Πόταμου και μετά από πορεία 5 χλμ. περίπου δίπλα στη σιδηροδρομική γραμμή, βρίσκεται ο χώρος αναψυχής και το περίφημο σπήλαιο των Αγίων Θεοδώρων. 

Το σπήλαιο των Αγίων Θεοδώρων είναι διαμορφωμένο σε ναΐδριο με την προσθήκη χτιστού τέμπλου και με την τοιχογράφηση των επιφανειών του βράχου, θυμίζοντας τις σπηλαιώδεις εκκλησίες της Καππαδοκίας. Οι τοίχοι και το εικονοστάσιο είναι πλούσια διακοσμημένοι με βυζαντινές τοιχογραφίες δύο φάσεων: Η πρώτη χρονολογείται στα τέλη του 11ου αι. και ανήκει στη λεγόμενη “μοναστική” τεχνοτροπία, η δεύτερη στη στροφή του 12ου με τον 13ο αι. και διακρίνεται από τα χαρακτηριστικά της λεγόμενης “μεταβατικής εποχής”. Η τέχνη τους αντανακλά τη μεγάλη παράδοση αγιογραφιών της Κωνσταντινούπολης. 

Ζωγραφική διακόσμηση καλύπτει τα πλάγια τοιχώματα του διαδρόμου εισόδου και του ναΐσκου, όλη την επιφάνεια του κτιστού τέμπλου και τα τοιχώματα του ιερού βήματος. Είναι πολύ πιθανό ότι αρχικά στο σπήλαιο υπήρξαν μεμονωμένες ζωγραφικές παραστάσεις με χρονική ίσως απόσταση μεταξύ τους και στη συνέχεια έγινε ένα ενιαίο τοιχογραφικό σύνολο που κάλυψε και τις παλαιότερες τοιχογραφίες, όπου υπήρχαν. 

Η θεματική κυριαρχία των απεικονίσεων της Θεοτόκου και στο αρχικό και στο νεώτερο στρώμα, ενισχύει την άποψη ότι το παρεκκλήσιο ήταν αφιερωμένο αρχικά στην Παναγιά. Οι τοιχογραφίες διακρίνονται για την εξαιρετική τεχνοτροπία τους, σπάνια δείγματα μνημειακής ζωγραφικής της περιόδου αυτής. 


Ναός Αγίας Αναστασίας Μάκρης

Ναός Αγίας Αναστασίας Μάκρης

Στην Αγία Αναστασία της Μάκρης η κτητορική επιγραφή αναγράφει "το έτος 1833", δηλαδή ο ναός στη σημερινή του μορφή είναι ήδη 177 ετών. Ο ναός φαίνεται ότι κτίστηκε επάνω στα ερείπια παλαιοτέρου χριστιανικού ναού, όπως συνάγεται από την κτητορική επιγραφή στην οποία αναγράφεται επίσης το έτος 1100, πριν 900 χρόνια περίπου. Όπως προκύπτει επίσης από πολλαπλά μαρμάρινα σπαράγματα και θραύσματα, πλάκες, κιονόκρανα, εικόνες που βρίσκονται εκτεθειμένα στο ύπαιθρο, σε περιφραγμένο χώρο, στη νότια πλευρά του κτιρίου, εκεί πρέπει να υπήρχε παλαιότερα αρχαίος ελληνικός ναός.

Ο ναός της Αγίας Αναστασίας, δεν είναι μεγάλος. Είναι ένα ορθογώνιο 30 x 25 μ. περίπου, του τύπου τρίκλιτη βασιλική με ένα υπέροχο ξυλόγλυπτο τέμπλο με εικόνες μεγάλης αξίας. Οι περισσότερες από τις εικόνες του τέμπλου, κυρίως οι μικρές, μεταφέρθηκαν στο Εκκλησιαστικό Μουσείο της Αλεξανδρούπολης (Λεονταρίδειος Σχολή). Για κάποιο διάστημα οι θέσεις έμεναν κενές, μετά αντικαταστάθηκαν με σύγχρονες εικόνες βυζαντινής τεχνοτροπίας.

Η εικόνα της Αγίας Αναστασίας δεν βρίσκεται μόνο αριστερά από την εικόνα της Παναγίας στο τέμπλο, αλλά και δίπλα στο αριστερό ψαλτήρι. Είναι ευμεγέθης, περίπου 1,20 x 0,80 μ. Η Αγία φέρει κορώνα, τον στέφανο της ζωής, που δικαιούνται οι μάρτυρες και κρατάει την λύκηθο (Αποκ. 2:10). 

Οι Συναξαριστές δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στα θαύματα για τη διάλυση φαρμακειών (δηλητηριάσεων), γι' αυτό και επονομάστηκε φαρμακολύτρια. Η μνήμη της εορτάζεται στις 22 Δεκεμβρίου. Η λέξη όμως Αναστασία είχε ιδιαίτερη σημασία για το υπόδουλο έθνος μας, το 1833, όταν κτίστηκε ή μάλλον ανακαινίσθηκε ο ναός, γιατί συμβόλιζε την «Ανάσταση» του γένους. 

Δίπλα στην Αγία Αναστασία, στο βόρειο μέρος, σώζονται τα θεμέλια και μέρος του τοίχου από πελεκητές ωραίες πέτρες ενός άλλου ναού, του Αγίου Δημητρίου, που αργότερα λειτούργησε ως τζαμί και μετά κατέρρευσε ίσως από σεισμούς. Ο χώρος θεωρείται αρχαιολογικός, είναι περιφραγμένος και ανήκει στο Δημόσιο. 

Ίσως στην αρχαιότητα ο χώρος αυτός, σε συνδυασμό με αυτόν που καταλαμβάνει τώρα ο ναός της Aγίας Αναστασίας, να ήταν ενιαίος και στο σημείο εκείνο να υπήρχε κάποιος αρχαίος ναός όπως μαρτυρούν οι αρχαιότητες που εκτίθενται στο νότιο μέρος του ναού της Αγίας Αναστασίας.

Στον τόπο αυτό οι χριστιανοί έκτισαν δύο ναούς: τον Άγιο Δημήτριο και την Αγία Αναστασία, με προσανατολισμό του ιερού προς την ανατολή, όπως κτίζονται οι ορθόδοξοι ναοί. Μπορεί πρώτα να κτίστηκε ο Άγιος Δημήτριος και μετά την τουρκοκρατία, όταν έγινε τζαμί ο Άγιος Δημήτριος, να ανεγέρθηκε η Αγία Αναστασία. 

Σήμερα ο Ναός της Αγίας Αναστασίας αποτελεί τον Ενοριακό Ναό της Μάκρης. Στον Ναό φυλάσσονται τεμάχια των λειψάνων των Αγίων Πέντε Νεομαρτύρων των εκ Σαμοθράκης που μαρτύρησαν στην Μάκρη καθώς και ένα από τα τσιγκέλια από τα οποία τους κρέμασαν. 


Ναός Παναγίας Κοσμοσώτηρας Φερών

Ναός Παναγίας Κοσμοσώτηρας Φερών

Σε ένα λοφίσκο της πάλαι ποτέ βυζαντινής κωμόπολης Βήρας (σήμερα Φέρες) βρίσκεται ο βυζαντινός Ναός του 12ου αιώνα αφιερωμένος στην Παναγία την Κοσμοσώτηρα. Ο Ναός, τύπου δικιόνιου, σταυροειδούς εγγεγραμμένου ναού με πεντάτρουλη στέγαση, σήμερα αποτελεί Ενοριακό Ναό των Φερών και κέντρο του ομωνύμου Ιδρύματος των απανταχού Θρακών. Ο εικονογραφικός διάκοσμος αποτελεί δείγμα της υψηλής τέχνης του 12ου αιώνα της Σχολής της Κωνσταντινούπολης.

Ο Ναός αποτελεί το Καθολικό της πάλαι ποτέ Ιεράς Μονής Παναγίας Κοσμοσώτηρας Βήρας, που ιδρύθηκε από τον σεβαστοκράτορα Ισαάκιο Κομνηνό το 1152. Σήμερα από όλο το συγκρότημα των οικοδομημάτων της Μονής σώζεται μόνο ο Ναός της Κοσμοσώτηρας, τμήμα των τειχών και των πύργων. 

Η πανήγυρις του Ναού τελείται κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου και έχει καθιερωθεί ως το Παγκόσμιο Προσκύνημα των Θρακών.


Ναός Γενεσίου της Θεοτόκου Λευκίμης

Ναός Γενεσίου της Θεοτόκου Λευκίμης

Η Λευκίμη, ένα γραφικό αρχοντικό χωριό της Δημοτικής Ενότητας Τυχερού, τριγυρισμένο από τις ομορφιές της φύσης που βρίσκεται στις παρυφές του προστατευόμενου δάσους Λευκίμης - Δαδιάς έχει ως σήμα κατατεθέν έναν από τους ωραιότερους ναούς του νομού, τον Ιερό Ναό Γενεσίου της Θεοτόκου. 

Ο Ιερός Ναός Γενεσίου της Θεοτόκου άρχισε να κτίζεται περί το 1900. Τα πρώτα εγκαίνια έγιναν στις 8 Σεπτεμβρίου 1902. Πρόκειται για έναν ναό βασιλικού ρυθμού, με αξιόλογη αρχιτεκτονική. Οι περίφημοι μάστορες της πέτρας της Λευκίμης έδωσαν στο Ναό του Γενεσίου της Θεοτόκου χαρακτηριστική και πολύ όμορφη φυσιογνωμία που διατηρείται αναλλοίωτη και περίτεχνη μέχρι σήμερα. 

Πολλές σπουδαίες αγιογραφίες των αρχών του 20ου αιώνα από ζωγράφους της Αδριανούπολης αλλά και όλης της περιοχής της Θράκης στολίζουν τον ναό. 
Η πανήγυρις του Ναού εορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Σεπτεμβρίου. 



Ιερά Μονή Παναγιάς Πορταΐτισσας Κορνοφωλιάς

Ιερά Μονή Παναγιάς Πορταΐτισσας Κορνοφωλιάς

Η Ιερά Μονή Κορνοφωλιάς είναι κτισμένη σε απόσταση ενός χιλιομέτρου δυτικά του χωριού Κορνοφωλιά Σουφλίου, πάνω στο λόφο "Κουρί" και τιμάται στη μνήμη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Πότε ακριβώς κτίστηκε η Μονή, μας είναι άγνωστο. Η τοπική παράδοση τη θέλει να έχει ιστορία τεσσάρων περίπου αιώνων. Εκείνο που μας είναι γνωστό είναι ότι στις αρχές του 18ου αιώνα δόθηκε ανεπίσημα ως μετόχι στην Ιερά Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους. Κατά το έτος 1747, με τη συγκατάθεση των κατοίκων της Κορνοφωλιάς και με ενέργειες του Μητροπολίτη Διδυμοτείχου Αυξέντιου και του ηγούμενου της Μονής, Ιερομονάχου Αυξεντίου, επισημοποιήθηκε και επικυρώθηκε η κυριότητα της Μονής Ιβήρων, με Πατριαρχικό σιγίλιο (απόφαση) της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, επί Πατριαρχίας Παϊσίου Β΄. 

Μετά την παραχώρησή της στη Μονή Ιβήρων, οι πατέρες της κυριάρχου Μονής έφεραν στο Μετόχι τους αντίγραφο της εικόνας της Παναγίας της Πορταΐτισσας που βρίσκεται στη Μονή Ιβήρων, η οποία αποδείχτηκε εξ ίσου θαυματουργή με την πρωτότυπη και με το δεξί πόδι του αγίου Χαραλάμπους.

Ιερά Μονή Παναγιάς Πορταΐτισσας Κορνοφωλιάς
Με τα δύο αυτά Ιερά Κειμήλια και κατ΄ακολουθία με τη Μονή, συνδέθηκε στενά ο Ελληνισμός του Καζά (Νομαρχίας) της Αδριανουπόλεως. Οι Έλληνες κάτοικοι της περιοχής περιέβαλαν με μεγάλη αγάπη, ευλάβεια και σεβασμό τη Μονή και τα δύο πολυτιμότερα ιερά κειμήλιά της. Εδώ προσέτρεχαν σε κάθε δύσκολη στιγμή της "σκλαβωμένης" ζωής τους για να ζητήσουν κατά πρώτον τη χάρη και τη βοήθεια της Παναγίας και του αγίου Χαραλάμπους και κατά δεύτερον τις συμβουλές και την ενεργό συμπαράσταση των Πνευματικών της Μονής. 

Έτσι, γρήγορα το Μοναστήρι αυτό καταστάθηκε μεγάλο θρησκευτικό, πνευματικό και εθνικό κέντρο του υπόδουλου Ελληνισμού της περιοχής. Λειτουργούσε σ’ αυτό κρυφό σχολείο και χρησίμευε ως τόπος συγκεντρώσεως των ανδρών της περιοχής για να εκπαιδευτούν στην αγροτική έκταση και να συγκροτήσουν έτσι αντάρτικες ομάδες κατά των Τούρκων. Οι εκάστοτε ηγούμενοί του ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν σε αυτό, μερικοί μάλιστα από αυτούς έγιναν παράδειγμα θυσίας στο βωμό της πίστεως και της πατρίδας. Αναφέρουμε ενδεικτικά τον ηγούμενο Πορφύριο, ο οποίος βρήκε μαρτυρικό θάνατο το έτος 1912 από τα άταχτα Τουρκικά στρατεύματα.

Το μοναστήρι έγινε αναπόσπαστο μέρος της λατρευτικής ζωής του λαού του Έβρου και η ιστορία του δένεται με την ιστορία της περιοχής.
Το κύριο πανηγύρι της Μόνης γίνεται στα Εννιάμερα της Παναγίας (Απόδοση της Κοιμήσεως, 23 Αυγούστου)

Ιερά Μονή Παναγιάς Πορταΐτισσας
68400, Κορνοφωλιά Σουφλίου
τηλέφωνο 25540 51111


Ναός Αγίου Γεωργίου Σουφλίου

Ναός Αγίου Γεωργίου Σουφλίου

Ο Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου ήταν ο Μητροπολιτικός Ναός της πόλης του Σουφλίου ως το 1935 όταν καταργείται η Μητρόπολις Σουφλίου και ενσωματώνεται στη Μητρόπολη Διδυμοτείχου. Τελευταίος Μητροπολίτης διετέλεσε ο Ιωακείμ Καβύρης, μετέπειτα Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως. 

Ο Ναός, που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το Μουσείο μεταξιού, θεμελιώθηκε στα 1818 και τελείωσε στα 1862 - 1863. Είναι βασιλικού ρυθμού, με διπλούς πέτρινους ορόφους στο γυναικωνίτη. Το οκταγωνικό καμπαναριό κτίστηκε το 1910. Έχει 25 μέτρα ύψος και είναι κτισμένο με πωρόλιθο. Τα τέσσερα ρολόγια είναι ελβετικού μηχανισμού, δωρισμένα από τη συντεχνία των υποδηματοποιών. 

Τέμπλο Ναού Αγίου Γεωργίου Σουφλίου
Σπάνιο έργο τέχνης το ξυλόγλυπτο τέμπλο, του ξυλογλύπτη Σταμάτη Ταλιαδούρου ή Μαδυτινού (καταγόταν από τη Μάδυτο). 
Ο Σταμάτης Ταλιαδούρος ασχολήθηκε πολλά χρόνια για να παραδώσει το 1861 σκαλισμένη όλη την ομορφιά της γης στο ξυλόγλυπτο αυτό τέμπλο. Η σύνδεση της ζωής με τη φύση και τον ουράνιο πατέρα, αυτή η μοναδικότητα αποσπά την προσοχή του κάθε επισκέπτη. Οι άγιοι αιωρούνται, έχουν τη μορφή της εξαΰλωσης, σα να μη πατούν στη γη.

Η έμπνευση του Σ. Ταλιαδούρου και η τέχνη των Κωνσταντινουπολιτών και Σωζοπολιτών μαστόρων, (τογιαδόρων), συνέδεσε την ζωή του κάτω κόσμου με την επουράνια, με έναν καταπληκτικό τρόπο που προκαλεί δέος, με το Χριστό σταυρωμένο να γέρνει προς τα μπρος, αγκαλιάζοντας όλους τους ανθρώπους. Ο Σταμάτης Ταλιαδούρος, δεν πρόλαβε να τελειώσει το έργο του. Έτσι, ολοκληρώθηκε από το γιο του.

Είναι ένας ναός γεμάτος από παλιές εικόνες. Το τέμπλο συνέχισε να συμπληρώνεται με εικόνες μέχρι το 1901-1902, ίσως και μέχρι το 1909. 


Ναός Αγίου Αθανασίου Σουφλίου

Ναός Αγίου Αθανασίου Σουφλίου

Δίπλα στην πλατεία Νίκης, στην πάνω συνοικία του Σουφλίου που οι ντόπιοι την ονομάζουν “Καρκατσιλιά”, βρίσκεται ο Ναός του Αγίου Αθανασίου, μια πέτρινη εκκλησία με πλούσια βιβλιοθήκη, που κτίσθηκε το 1840. Έχει ξυλόγλυπτα, τέμπλο, δεσποτικό και άμβωνα. Στο καμπαναριό του, είναι εντοιχισμένο μαρμάρινο ανάγλυφο, με τη μορφή του Ιερομόναχου αρχιμανδρίτη Σπυρίδωνα Στογιάννου, ο οποίος ήταν για περισσότερο από 30 χρόνια εφημέριος και κοινωνικός ηγέτης της ενορίας του.


Ιερά Μονή Αγίου Αθανασίου Αλωνίων Σαμοθράκης

Ιερά Μονή Αγίου Αθανασίου Αλωνίων Σαμοθράκης

Το Μετόχι του Αγίου Αθανασίου βρίσκεται έξω από τα Αλώνια δίπλα στο στρατόπεδο του νησιού. Αποτελεί Μετόχι της Ιεράς Μονής των Ιβήρων του Αγίου Όρους που έχει παραχωρηθεί για την καλύτερη διαχείρισή του στην Μητρόπολη Αλεξανδρουπόλεως. Στον περίβολο του Μετοχίου βρίσκεται ο ομώνυμος πετρόκτιστος Ιερός Ναός του Αγίου Αθανασίου και το οίκημα που φιλοξενεί τον υπεύθυνο του Μετοχίου. 

Ο Ίων Δραγούμης στο βιβλίο του για τη Σαμοθράκη, αφιερώνει αρκετές σελίδες στη Μονή, στα κεφάλαια “Στο Μετόχι” και “Νευρικοί Διάλογοι”.
Η Μονή έχει ανακαινισθεί πρόσφατα και πανηγυρίζει στις 18 Ιανουαρίου.

Ιερά Μονή Αγίου Αθανασίου Αλωνίων
68002, Αλώνια Σαμοθράκης
τηλέφωνο 25510 41952 


Στασίδι του Αποστόλου Παύλου

Στασίδι του Αποστόλου Παύλου Σαμοθράκης

Το Στασίδι του Αποστόλου Παύλου βρίσκεται στην βόρεια πλευρά της Σαμοθράκης στο 7ο χλμ. της οδού Καμαριώτισσας - Θερμών. Πρόκειται γιά ένα ημικυκλικό περιστύλιο κτισμένο με βάση την σαμοθρακική οικοδομική τέχνη και παράδοση που κοσμείται από τέσσερα μεγάλα ψηφιδωτά που αναπαριστάνουν το πέρασμα του Αποστόλου των Εθνών Παύλου από το νησί το 49 μ.Χ.. Στο κέντρο υπάρχει μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες το αποστολικό χωρίο από τις Πράξεις των Αποστόλων (16, 9-12), το οποίο μαρτυρεί το γεγονός. 

Σύμφωνα με το κείμενο των Πράξεων και από την Παράδοση, ο Απόστολος Παύλος ευρισκόμενος στην Τρωάδα είδε ένα όραμα, στο οποίο ένας άνδρας Μακεδόνας τον καλούσε να αφήσει την Ασία, να περάσει στην Ευρώπη και να κηρύξει το Ευαγγέλιο στην Ελλάδα. Ο Παύλος τότε από την Τρωάδα με ένα πλοιάριο πέρασε στην Σαμοθράκη (μάλλον προσορμίστηκε στο λιμάνι της Παλαιάπολης), κατέβηκε στο νησί, συνάντησε τους γηγενείς Σαμόθρακες, συναναστράφηκε μαζί τους για μία ημέρα, κοιμήθηκε εκεί και την επομένη μετέβη στην Νεάπολη (σημερινή Καβάλα). 

Σε ανάμνηση αυτού του περάσματος του Αποστόλου από τη Σαμοθράκη, που καθιστά το νησί ως το πρώτο ευρωπαϊκό έδαφος που πάτησε το πόδι του ο Παύλος, αλλά και της ολιγόωρης διαμονής του στο νησί, η Ιερά Μητρόπολη Αλεξανδρουπόλεως σε συνεργασία με τον Δήμο Σαμοθράκης, την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ροδόπης-Έβρου και την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, κατά το έτος 2007-08 έκτισαν αυτό το μνημείο στην θέση όπου εκεί κοντά προσορμίσθηκε το πλοίο που μετέφερε τον Απόστολο Παύλο. Κοντά στο Στασίδι βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος με τα ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής που κτίσθηκε τους πρώτους αιώνες, ίσως σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος. 

Οι Σαμόθρακες τιμούν πολύ τον Απόστολο Παύλο και για πολλά χρόνια μαρτυρείται ότι εορταζόταν πάνω στα ερείπια Θεία Λειτουργία κατά την ημέρα της εορτής του στις 29 Ιουνίου. 

Η Ιερά Μητρόπολις έχει καθιερώσει τον χώρο του Στασιδίου ως χώρο όπου κάθε χρόνο την ημέρα της εορτής, τιμάται η μνήμη του Αποστόλου στο νησί με αγρυπνία που τελείται το βράδυ της παραμονής. 


Εξωκλήσι Παναγίας της Κρημνιώτισσας

Εξωκλήσι Παναγίας της Κρημνιώτισσας Σαμοθράκης

Στη νότια πλευρά της Σαμοθράκης στο δρόμο για την Παχιά Άμμο, λίγο πριν την παραλία στρίβουμε αριστερά και μέσω βατού χωματόδρομου - τσιμεντόδρομου μήκους 3 χλμ. φτάνουμε σε υψόμετρο 311 μ. όπου γαντζωμένο στα βράχια σαν αετοφωλιά, στην άκρη ενός απόκρημνου βράχου δεσπόζει το ξωκλήσι της Παναγίας της Κρημνιώτισσας. το οποίο πήρε το όνομά του από το γεγονός ότι είναι κτισμένο πάνω σε απότομους γκρεμούς αφού η περιοχή αποτελείται από απόκρημνες και βραχώδεις εντυπωσιακές πλαγιές.

Οι ντόπιοι διηγούνται ότι την εποχή της Εικονομαχίας, Σαμοθρακίτες βοσκοί βρήκαν την εικόνα της Παναγίας κοντά στην παραλία και τη μετέφεραν σε μια σπηλιά. Εκείνη εξαφανίστηκε και εμφανίστηκε στο βράχο, όπου τελικά χτίστηκε το ξωκλήσι με τα πενήντα σκαμμένα πάνω στο βράχο σκαλοπάτια.

Εξωκλήσι Παναγίας της Κρημνιώτισσας
Πρόκειται για εξαιρετική θέση θέας, από όπου μπορεί ο επισκέπτης να απολαύσει το υπέροχο και μοναδικό πανοραμικό τοπίο προς τη θάλασσα, την παραλία της Παχιάς Άμμου, την Ίμβρο, το λόφο του Άη Λια, τους εντυπωσιακούς απότομους γκρεμούς και την ομορφιά του ξωκλησιού με τον προαύλιο χώρο, τα σκαλοπάτια και την περίφραξη. Η θέση επίσης είναι ιδανική για τη θέα του ηλιοβασιλέματος. Η ύπαρξη νερού και βρύσης συντελεί στην διευκόλυνση της παραμονής και της απόλαυσης της υπέροχης θέας. 

Alexandroupoli online με πληροφορίες από Ιερά Μητρόπολη Αλεξ/πολεως και Περιφερειακή Ενότητα Έβρου.
*Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς άδεια του δημιουργού

Δείτε επίσης:
Αξιοθέατα - Μνημεία
Μουσεία - Συλλογές
Αρχαιολογικοί χώροι
Οικοτουρισμός
και τις Προτεινόμενες Διαδρομές







Εκκλησιαστικό Μουσείο - Αλεξανδρούπολη
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ - 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ
(Τηλ. 25510 26359)
Το Εκκλησιαστικό Μουσείο της Ιεράς Μητρόπολης Αλεξανδρουπόλεως στεγάζει τη συλλογή εκκλησιαστικών αντικειμένων που συγκεντρώθηκαν από τους ναούς και τις μονές της εκκλησιαστικής επαρχίας της οικείας μητρόπολης. Ο κύριος όγκος των έργων χρονολογείται στο 18ο και 19ο αι. Λιγοστά είναι τα εκθέματα, κυρίως παλαίτυπα και λίγες φορητές εικόνες, που χρονολογούνται στους 15ο-16ο-17ο αι.
Το Εκκλησιαστικό Μουσείο Αλεξανδρούπολης στεγάζεται στη Λεονταρίδειο σχολή που βρίσκεται δίπλα στη Μητρόπολη. Οι φορητές εικόνες αποτελούν τον πυρήνα της συλλογής του μουσείου και ταυτόχρονα το σπουδαιότερο και μεγαλύτερο τμήμα της και εκπροσωπούν κάθε κατηγορία. Υπάρχουν εικόνες τέμπλου (δεσποτικές, δωδεκαόρτου, αποστολικά), προσκυνήσεως (προορισμένες για τον τοίχο ή για ιδιαίτερο προσκυνητάρι) και εικόνες διαφόρων μεγεθών για ιδιωτική λατρευτική χρήση. Η συλλογή περιλαμβάνει επίσης τρίπτυχα, μεμονωμένα φύλλα τριπτύχων, ένα ξυλόγλυπτο σταυρό τέμπλου, δύο Εσταυρωμένους λιτανείας, μία εικόνα με παράσταση Επιτάφιου Θρήνου, δύο λυπηρά και ένα δίπτυχο προθέσεως από ξύλο.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου