Η λατρεία της στρογγυλής θεάς απέναντι στην εξαθλίωση των λαών
του π.Δημητρίου Θεοφίλου
Για μια φορά ακόμα η «εθνική» αδρεναλίνη στα ύψη, όλοι οι νεοέλληνες με το φαντασιακό τους στο ζενίθ, γαντζωμένοι επάνω στην 11αδα της εθνικής που δίνει αγώνες «ποδοσφαιρικής επιβίωσης», στη Βραζιλία.
Πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων η πρόκριση της εθνικής και όλα τα υπόλοιπα ζητήματα ακολουθούν…
Η στρογγυλή θεά και πάλι βρίσκεται στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος και λατρεύεται από τους πιστούς της, παραθεωρώντας πολέμους, γενοκτονίες, κατασκευασμένους πρόσφυγες, αστέγους, πεινασμένους και διψασμένους συνανθρώπους μας.
Όταν η μαζικότητα και οι παρορμήσεις της κυριαρχούν, τότε χάνεται το πρόσωπο και οι όποιες διαφορετικές στάσεις εκμηδενίζονται. Το ποδόσφαιρο αποτελεί την κατ' εξοχήν "μπετονιέρα" της κοινωνικής ζωής, που παράγει "τσιμέντο" χαμηλού δείκτη αντισωμάτων, σε μια προσπάθεια κοινωνικού, πολιτικού και θρησκευτικού συγκρητισμού και ομογενοποίησης, απόλυτα ετερο-προσδιοριζόμενης και κατευθυνόμενης.
Για ένα λαό, που έρχεται από τόσο μακριά και παλιά, δεν περιποιεί τιμή να περιμένει μόνο από μια αβέβαιη μπάλα, να τον κάνει να νοιώσει περηφάνια για το όνομά του (αφού από χρόνια τώρα η ταυτότητά του είναι παραχαραγμένη) και να βγει ασυγκράτητος στους δρόμους. Όταν αρνείται την ίδια στιγμή να βγει στους δρόμους, γαντζωμένος στους καναπέδες του, για ζητήματα ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κοινωνικής δικαιοσύνης, εθνικής ανεξαρτησίας και υπαρξιακής αυτοεκτίμησης, για σημαίνουσες τελικά υποθέσεις, ζωής ή θανάτου.
To «έργο» χιλιοπαιγμένο, με διαφορετικά ονόματα, Γουέμπλεϊ 1971, Λισσαβώνα 2004, Αθήνα 2004, και πάντα ο αμνήμων και αρνούμενος να μάθει από τα λάθη του νεοέλληνας, στο ίδιο έργο θεατής, με σταθερά μόνιμο ρόλο κλακαδόρου.
Σχεδόν όλοι καρφωμένοι μπροστά σε κάποια οθόνη, παρακολουθώντας την «άπιστη» θεά μπάλα, να κάνει τα τερτίπια της, σε πόδια που την κλωτσούν και κεφάλια που της δίνουν κεφαλιές, όλοι μαζικοποιημένοι και άβουλοι απόλυτα ελεγχόμενοι και προβλέψιμοι, σε κατάσταση καταστολής αφού το «όπιο» που μας ποτίζουν, είναι τόσο δραστικό και αποτελεσματικό, που αυτοί που ορίζουν το παρόν και το μέλλον μας μπορούν απερίσπαστα να συνεχίζουν να απεργάζονται το θάνατό μας…
Την ίδια ώρα που εμείς ζούμε τον ψυχεδελικό μας μύθο βρισκόμενοι στο κόσμο μας, αποκομμένοι από την πραγματικότητα, κάποιοι γνωστοί – άγνωστοι, προγραμματίζουν για εμάς, όμως χωρίς εμάς, την νέα τάξη πραγμάτων, χαράζοντας ξανά νέα σύνορα, συνθλίβοντας λαούς, διαγράφοντας ιστορίες και κατασκευάζοντας παραχαραγμένες ιστορικές εκδοχές, για κρατικές οντότητες υβριδικού χαρακτήρα, κατασκευασμένες σε «εργαστηριακούς σωλήνες» διπλωματικών γραφείων.
Στο κόσμο των ψευδαισθήσεων κυρίαρχη θέση πλέον κατέχει το θέαμα, και το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα σημαντικό συστημικό πυλώνα ανθρώπινου εκμαυλισμού και κοινωνικού αποπροσανατολισμού, σε ένα διεθνές περιβάλλον αποσύνθεσης και επαναπροσδιορισμών των πάντων.
Δεν γνωρίζω πόσοι έχουμε ασχοληθεί με την σκληρή πραγματικότητα πίσω από την «περιποιημένη» εικόνα του παγκοσμίου κυπέλλου, μια σκληρή αλήθεια η οποία περιλαμβάνει, φαβέλες, εξαθλίωση, σίτιση ανθρώπων από τα σκουπίδια, εγκληματικότητα, απίστευτο πληθωρισμό, ακραίες κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις μεταξύ φτωχών και πλούσιων και πολύ εξαπάτηση. Σε μια χώρα όπως η Βραζιλία, που σύμβολό της έχει το Χριστό με ανοιχτά τα χέρια, του οποίου το άγαλμα δεσπόζει επάνω από το Ρίο ντε Τζανέιρο, αλλά στην ουσία πρόκειται για άλλη μια υποκρισία, αφού τον πλούτο της χώρας τον νέμονται οι πολυεθνικές εταιρίες, διορίζοντας διάφορες διεφθαρμένες δουλικές στα ξένα συμφέροντα, κυβερνήσεις και παράλληλα χρησιμοποιείται η ρωμαιοκαθολική εκκλησία (αρκετοί ιερείς έχουν διωχθεί, από την επίσημη ρωμαιοκαθολική εκκλησία της Βραζιλίας και όχι μόνο εκεί, επειδή τόλμησαν να εφαρμόσουν το ευαγγέλιο στη καθημερινότητα των ανθρώπων, γεγονός που τους έφερε σε ευθεία αντιπαράθεση με τα συμφέροντα και το κατεστημένο που τα υπηρετεί), για να κρατάει το λαό σε καταστολή και αποχαύνωση (η όποια σύμπτωση με πρόσωπα και γεγονότα, της ημετέρας πατρίδος, δεν είναι διόλου συμπτωματική).
Αν ψάξει λίγο κάποιος να γνωρίσει, τον «εργαστηριακό» τρόπο που επιλέγονται ή καλύτερα διορίζονται και επιβάλλονται σε ολόκληρη την υφήλιο, οι ηγήτορες (πολιτικοί, θρησκευτικοί, δήθεν διανοούμενοι), θα καταλάβει πως όλα και όλοι, συγκλίνουν στο ίδιο σημείο, που δεν είναι άλλο από τον πλήρη ετεροπροσδιορισμό του ανθρώπινου προσώπου, τη ολοκληρωτική χειραγώγησή του και τον απόλυτο έλεγχο του μυαλού του.
Η εκκλησία η οποία θα έπρεπε να αφυπνίζει ως άλλο ξυπνητήρι την κοινωνία, στις περισσότερες των περιπτώσεων, έχει παραμορφωτικά και εξω-ευαγγελικά μεταλλαχθεί, σε ένα κοσμικό εταίρο της κρατικής εξουσίας, με μια ακόρεστη διάθεση για συν-διανομή της εξουσιαστικής ισχύος και των παραγώγων της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου