ΜΟΝΗ ΔΑΔΙΑΣ-ΝΕΑ

Το Κήρυγμα της Κυριακής: Έρχου και ίδε.

March 25, 2013

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη,

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

«Ἒρχου καί ἲδε».

Ο Απόστολος Φίλιππος γνώριζε πολύ καλά την αγαθή διάθεση του φίλου του Ναθαναήλ. Γνώριζε, ότι είχε και εκείνος τον πόθο της λυτρώσεως, την ακλόνητη πίστη σε όσα οι Προφήτες είχαν προαναγγείλει για την έλευση του Λυτρωτού, βέβαιη την ελπίδα ότι δεν θα αργούσε να έλθει ο Χριστός, ο Λυτρωτής του κόσμου. Γνώριζε ακόμη ο Φίλιππος ότι εάν ο Ναθαναήλ είχε επικοινωνία και γνωριμία με τον Χριστό, θα πίστευε αμέσως σ’ Αυτόν. Γι’ αυτό δεν κάθισε να του ανακοινώσει όσα περί του Χριστού είχε γνωρίσει και να συζητήσει μαζί του για να διαλύσει τις επιφυλάξεις του, αλλά του λέει «ἒρχου καί ἲδε», για να πεισθείς μόνος σου, ότι αυτός είναι ο Λυτρωτής, ο Υιός του Θεού.

«Ἒρχου καί ἲδε». Εκείνο πράγματι, που μπορεί να εξουδετερώσει προκαταλήψεις, να διαλύσει αμφιβολίες, να εμπνεύσει, να θερμάνει και να αναπτύξει ζωντανή και καρποφόρα πίστη προς τον Χριστό, είναι η προσωπική γνωριμία με Αυτόν. Κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος, που δεν έχει σκληρυνθεί από την απάτη της αμαρτίας, καθένας που ποθεί ειλικρινά την λύτρωση, όταν γνωρίσει τον Χριστό, θα αισθανθεί την καρδιά του να ελκύεται προς Αυτόν, το νου του να φωτίζεται και την πίστη του να γεννάται μέσα του.

Πόσοι και πόσοι εχθροί και πόσοι πολέμιοι του Χριστού, οι οποίοι εν τούτοις είχαν την αγαθή διάθεση, μόλις γνώρισαν τον Χριστό, μεταβλήθηκαν αμέσως. Έγιναν «ἒργῳ καί λόγῳ» πιστοί οπαδοί του και θερμοί κήρυκες του Ευαγγελίου. Από τον Απόστολο Παύλο και μετά είναι γεμάτη η ιστορία του χριστιανισμού από τέτοια παραδείγματα. Σ’ όλους αυτούς μίλησε πειστικότατα και τους συγκλόνισε βαθύτατα, όχι η θεωρητική και με λόγια προβολή της προσωπικότητας του Χριστού, αλλά η προσωπική τους γνωριμία με Αυτόν. Και όπου υπάρχει η προσωπική πείρα, εκεί είναι περιττές όλες οι θεωρητικές αναλύσεις και αποδείξεις.

«Ἒρχου καί ἲδε». Έρχεται και βλέπει καθαρά ο άνθρωπος και γνωρίζει σαφώς και πείθεται απόλυτα ότι ο σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού είναι ως άνθρωπος, ο τέλειος και ανυπέρβλητος ιδανικός τύπος. Διότι δεν υπάρχει σ’ αυτόν καμία απολύτως κηλίδα αμαρτίας, κανένα επισκίασμα ανθρώπινης αδυναμίας, καμία ενοχή ούτε για την πλέον ασήμαντη παράβαση του θείου νόμου. Υπήρξε από την αρχή και έμεινε μέχρι το τέλος ο πλήρως και τελείως αναμάρτητος. Ως αγνό και άμωμο νήπιο από την ημέρα της γεννήσεώς Του τον προανήγγειλε ο Προφήτης Ησαίας. Ως απολύτως αναμάρτητο τον διακήρυξε, όταν θα σφράγιζε την ζωή του με την απείρου αξίας λυτρωτική θυσία Του. «Αὐτός ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Ησ. νγ΄ 9). Ο ίδιος ο Κύριος με πλήρη συναίσθηση της απολύτου αναμαρτησίας Του έλεγε στους γραμματείς και Φαρισαίους οι οποίοι συνεχώς τον κατασκόπευαν· «τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περί ἁμαρτίας;» (Ιωάν. η΄ 46).

Αντίθετα σ’ Αυτόν υπάρχει όλος ο πλούτος των αρετών. Κι η κάθε αρετή στον τέλειο βαθμό και σε ένα υπερτέλειο αρμονικό σύνολο ενωμένες μεταξύ τους. Γεμάτος από κατάπληξη ο ιερός μελωδός μπροστά στο απαστράπτον μεγαλείο των αρετών του Χριστού υμνολογεί και ψάλλει προς Αυτόν· «ἐκάλυψεν οὐρανούς ἡ ἀρετή σου Χριστέ». Ξεπέρασε κάθε ανθρώπινη αρετή, επεσκίασε ακόμη και των Αγγέλων την αγιότητα. Η αγάπη και η στοργή, η ταπείνωση και η πραότητα, η επιείκεια και η συγκατάβαση, η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία, η ανεξικακία, η υπομονή και η εγκαρτέρηση, μαζί με την απόλυτη πίστη και υπακοή στον ουράνιο Πατέρα, τον ανέδειξαν «ὑπέρ τήν λαμπρότητα τοῦ ἡλίου» απαστράπτων φως ηθικής τελειότητας.

Από άπειρη αγάπη για μας τους ανθρώπους σφράγισε την γεμάτη θυσίες ζωή Του με την μεγάλη και φρικτή θυσία πάνω στο ικρίωμα του Σταυρού, «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας». Με βαθειά ταπείνωση έπλυνε, «ὁ Κύριος καί ὁ Διδάσκαλος» τα πόδια των Μαθητών Του. Με συγκινητική πραότητα ρώτησε τον άθλιο εκείνο δούλο· «εἰ κακῶς ἐλάλησα, μαρτύρησον περί τοῦ καοῦ, εἰ δέ καλῶς, τί με δέρεις;». Με πλήρη ανεξικακία, ενώ βρισκόταν πάνω στο Σταυρό και το άχραντο Σώμα Του σφάδαζε από τους πόνους, προσευχόταν υπέρ των σταυρωτών Του, ικετεύοντας τον Πατέρα· «Πάτερ ἂφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἲδασι τί ποιοῦσι…».

Εκείνος που θα πλησιάσει απροκατάληπτα και με αγαθή διάθεση τον Χριστό, θα Τον γνωρίσει ως το υπέρλαμπρον φως του κόσμου. Θα φωτισθεί ο ίδιος από την θεϊκή διδασκαλία Του. Θα ακούσει και θα μάθει μεγάλης σημασίας αλήθειες. Θα μάθει, όσο μπορεί να χωρέσει ο νους του, τι είναι ο άπειρος Θεός, ο δημιουργός και κυβερνήτης των πάντων, ο στοργικότατος πατέρας των ανθρώπων. Θα μάθει τι είναι αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος και πόσο ανεκτίμητη είναι η αξία της ψυχής του, αφού δεν μπορεί να την εξαγοράσει με όλο τον κόσμο. Θα ακούσει από τον Χριστό αλήθειες για την αιωνιότητα, για την λατρεία που αρμόζει στο Θεό, για τον τέλειο ηθικό νόμο που πρέπει να ρυθμίζει την ζωή των ανθρώπων.

Θα λάβει τη χάρη του Χριστού, τις ανεκτίμητες δωρεές των μυστηρίων, την άφεση των αμαρτιών, την αληθινή ειρήνη και χαρά. Θα πάρει μέσα του τον ίδιο τον Χριστό με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Θα γίνει χριστοφόρος και θεοφόρος, σοφός κατά Χριστόν, αγαπητό παιδί του Θεού, θεός κατά χάριν, αδελφός και συγκληρονόμος του Χριστού. Θα προγεύεται και προαπολαμβάνει τα αγαθά της αιωνιότητας, «ἃ ὀφθαλμός οὐκ εῑδε καί οὖς οὐκ ἢκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἠτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α΄ Κορ. β΄ 9).

Και τότε χαρούμενος και ενθουσιασμένος από την προσωπική του γνωριμία με τον Χριστό, θα ευχαριστεί με όλη του την καρδιά εκείνον, που σαν άλλος Φίλιππος του είπε· «ἒρχου καί ἲδε».

Γεμάτος με φως Χριστού και χάρη Χριστού, με πείρα ιερά και πειστική, με ακλόνητη και ζωογόνο πίστη θα ομολογεί και θα διακηρύσσει, όπως ο Ναθαναήλ: «Ραββί, σύ εἶ ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτής τοῦ κόσμου».