ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΣΟΦΟ ΑΦΗΓΗΜΑ:

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΕΡΟ ΣΟΦΟΣ

Ένα κείμενο που πρέπει να διαβαστεί από όλους τους εμπλεκόμενους   στη ζωή αυτή.

Κάνει και για κήρυγμα από άμβωνος ..Γραμμένο ειδικά για την MONIDADIAS-NEWS

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ,,

Υιέ μου Υιέ μου, κόρες μου, φιλαράκια μου πολυαγαπημένα,

Περίλυπος εστί η ψυχή μου ώσπερ  θανάτου.. Εδώ και καιρό πλήττουν την φαμίλια μας μερικά γκρίζα φαινόμενα  που με πληγώνουν βαθιά. Αδελφός στρέφεται εναντίον  αδερφού και υιός εναντίον μητρός ή και το ανάποδο ίσως. Οι δε κόρες σκούζουν σαν καρακάξιες ,χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς θέλουν.Τι συμβαίνει χάσαμε την πυξίδα μας ;

Πήγε τόσο στράφι η ζωή μου; Μπορώ τώρα στα στερνά μου να βλέπω όλα αυτά τα εξωφρενικά και παράλογα; Ύβρεις ακατανόμαστες να εκτοξεύονται και ευθείες απειλές περί επερχόμενου μακελειού, μεταξύ μελών της ιδίας οικογένειας; Ποιες ανεξέλεγκτες δαιμονικές δυνάμεις μας οδηγούν σε τέτοιο γκρεμό ; Τι έγινε μέσα σας και παραμορφωθήκατε;...

Εγώ, άλλα τέκνα έφερα στον κόσμο και τα γαλουχήσαμε μαζί με τη μάνα σας , με χίλια ζόρια σε αξίες για να γίνουν καλοί καγαθοί ,άνδρες υπεύθυνοι, ενάρετοι και με μπουκωμένη την καρδιά τους από αγάπη για όλους...

Και τι βλέπω; Τι αντιμετωπίζω σήμερα; Να κάνω τον διαιτητή όχι για να εμποδίσω την σφαγή, αλλά να διεκδικήσω κοινή λογική από όλους.

Φαίνεται ότι κι αυτό το απλό, όσο και μαγικό πραγματάκι , η απλή λογική, ο κοινός νους δεν ισχύει μεταξύ μας...

Η μεγαλύτερη ευτυχία σε έναν γέρο που αποχωρεί από τη ζωή είναι να φύγει με την εικόνα πως πίσω του αφήνει τους πολυαγαπημένους του, τους μοναδικούς αυτούς ωραίους που συντρόφευσαν στην πολυτάραχη ζωή του, ευτυχισμένους και εν αρμονία βιούντες.

Τίποτε ομορφότερο από αυτό, αλλά και τίποτε χειρότερο, αν τους βλέπει να τρώγονται, ο ένας να υποβλέπει τον άλλον, να αλληλουποβλέπονται, και να καθυβρίζονται... για ασημαντότητες και αστειότητες

.Αποτέλεσμα: Να έχουμε παγιδευτεί όλοι σε αδιέξοδα, αν και στη ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Κι εδώ βρίσκεται το μέγα ,το δραματικό ερώτημα για μένα : Ερώτημα που άπτεται της δικής μου πλέον χρεοκοπίας..  Δεν είναι δυνατόν να μου συμβαίνουν σ΄αυτή την ηλίκια τέτοιες καταστάσεις. Κάπου θα σκάλωσα, κάπου θα υπήρξα πολύ λιψός, ώστε να μου προκύψουν τέκνα , τόσον κακάσχημα στις συμπεριφορές μεταξύ τους... Στο βάθος είναι αλήθεια κρυφοκαμάρωνα για την ποιότητά σας , που δεν αποχωριστήκατε ευτυχώς  ακόμη, αλλά την έχετε στραπατσάρει κάπως από νοητικές κυρίως επεξεργασίες, που ναι μεν κατανοώ ορισμένως, αλλά στην ουσία φορτώνομαι από απέραντη πίκρα...και νομίζω ότι μ΄αυτήν θα τελειώσω, αν δεν θελήσετε να φιλιωθείτε και να ξαναγαπηθείτε όπως παλιά...

Έχω διδάξει πολλά, όχι με το λόγο μόνο, αλλά και με τη στάση ζωής μου.. Κι όλα γίνανε καπνός... ΄Όλα συντρίμια; Αυτή ήταν η αποστολή μου επί γης; Αυτή ήταν η σπορά μου; Σίτον έσπειρα, αλλά  στο χωράφι μου φύτρωσαν τσουκνίδες.

Ψάχνω να βρω, την ώρα του απολογισμού, τι έφταιξε. Συγκλονιστική η αναζήτηση.

Με μια ανεκτική συγκατάβαση σταματάω σε μια αλήθεια: Δεν είμασταν και τόσον σκατένια οικογένεια. Κάποτε μας είχαν για παράδειγμα και μας ζήλευαν, αν δεν μας φθονούσαν κιόλα.

΄Ένα άλλο, που δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς στη ζωή είναι ότι δεν επιλέγουμε τους γονείς μας. Μας λαχαίνουν. Ακούσατε ποτέ να λοιδωρήσω εγώ ποτέ τους γονείς μου; Ταπεινοί άνθρωποι ήσαν, αλλά πέρασαν μέσα στο δικό μου αίμα όλα τα θετικά κι αρνητικά τους στοιχεία. Να τους κακολογήσω, γιατί; Μόνον ένα μεγάλο ευχαριστώ κι απέραντο θαυμασμό  για όλα όσα έκαναν για μένα., για ό,τι τελικά είμαι σήμερα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μάνα μου ,να μας μαζεύει, εμένα και τον αδερφό μου, γύρω της σαν κλώσσα και με ατέλειωτη αισιόδοξη δύναμη να μας ταϊζει κουρκούτι « κι αύριο έχει ο Θεός» Κι ο Θεός πάντα είχε κάτι τις για αύριο.

Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο στη ζωή, αλλά και δείγμα ωριμότητας είναι να θυμόμαστε τα καλά από την οικογενειακή ζωή κι όχι τα στραβά της.

Είπαμε ότι δεν διαλέγουμε τους γονείς μας.

Είπα και το άλλο: Ο γονιός έναντι του τέκνου του είναι υπέρτερος, είναι θεός. ΄Εχει, εκτός των άλλων, ... χαϊδέψει το παιδί του. Πίσω από κάθε χάδι του γονιού κρύβεται ένας απέραντος κόσμος συναισθματικής ομορφιάς. Ο άνθρωπος στην καλύτερη εκδοχή του.

Γι αυτό και η μεγαλύτερη θρησκεία, από καταβολής ζωής είναι η οικογένεια.

Αν τσακιστούν τα θεμέλια της, είναι τραγωδία.

΄Εναντι του γονέα , το τέκνον δεν μπορεί να έχει καμιά αξίωση. Κατά την αρχαία ελληνική παράδοση ο γονιός τερματίζει τον φροντιστικό του ρόλο μέχρις ότου ανδρωθεί το τέκνον του κι αρχίζει πλέον τούτο,  αυτοδύναμα τη δική του πλεύση στη ζωή.

Συγκεκριμένες όμως αξιώσεις το τέκνον δεν μπορεί να έχει γιατί δεν δικαιούται να έχει. Ο υπεύθυνος γονιός ξέρει, βλέπει, παρακολουθεί κρυφά,αναστενάζει, υποφέρει κι όλο πάλι συνεχίζει να δίδει τα χάδια του, (είτε με την έγνοιά  του είτε σε υλικά αγαθά) όπως κι όποτε μπορεί. Ο ομφάλιος λώρος τέκνου και γεννήτορα δεν αποκόπτεται ποτέ.

Η αγάπη του ποτέ δεν διασπάται. Η αγάπη είναι ο ναός της οικογένειας, το ιερό θυσιαστήριο, αυτή θρέφει τους πάντες. Με μια μικρή διαφορά: Είναι μονομερής , σχεδόν αυτονόητη για μεγάλο χρονικό διάστημα και πηγάζει αποκλειστικά από τους γονείς προς τα τέκνα.. Αυτά θα αργήσουν πολύ ακόμη να ανταποδώσουν την αγάπη τους, την οφειλόμενη αγάπη προς τους γονείς... Αν βέβαια βρούν την ευκαιρία... και δεν ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που μόνον ζητούν,απαιτούν κι άλλα..κι άλλα.

Ο γονιός όμως ένα ξέρει: να δίδει και μόνον να δίδει...προς τα τέκνα του.

Πριν από δυο χρόνια θαρρώ, πετάξανε μέσα στο καταχείμωνο, από το σπίτι που έμενε  μια γυναίκα 60 ετών, στο Νέο Κόσμο (το θέμα είχε προβληθεί από τα κανάλια) γιατί ...δεν είχε να πληρώσει το νοίκι. Την είδα και κουβέντιασα., έξω στο πεζοδρόμιο όπου είχε και τα πράματά της. Κοιμόταν εκεί έξω. Τα βόλευε με καμιά 400 ευρώ τον μήνα τα οποία όμως τα ξόδευε για να παίρνει ο τριαντάχρονος γιός της ναρκωτικά...

--Δεν μπορώ κύριε να βλέπω το σπλάχνο μου να βασανίζεται...αν δεν έχει τη δόση του.. σηκώνει και χέρι πάνω μου.

Η εικόνα είναι πεντακάθαρη και δείχνει το μεγαλείο της μάνας , αλλά και τις απαιτήσεις του τέκνου...(θα πείτε εδώ έχουμε να κάνουμε με ασθενή), αλλά δείτε και την πιο κάτω ιστορία , πολύ διαδεδομένη και δημοφιλής, όπως έχετε υπόψη σας....

Μητέρα δωρίζει στο τέκνο της ένα διαμέρισμα ,πολύ καλό στα βόρεια προάστια. Ο άφρων υιός όμως είχε άλλες απόψεις:

--Με αδικείς μάνα... σε σχέση με αυτά πού έδωσες στα άλλα αδέρφια μου...

--Θα παλάβωσες γιόκα μου.. Σου έδωσα το καλύτερο διαμέρισμα, το μεγαλύτερο.. Χριστέ και Κύριε... Ποιος σου βάζει τέτοιες σκέψεις. Ποιος δαίμονας σε κάνει να ασεβείς... Αυτό είναι το ευχαριστώ που περίμενα να ακούσω από σένα;  Ο γονιός βρε  δεν ξεχωρίζει τα τέκνα του..είναι όλα ίσα ..Δεν μπορεί από τη φύση του να ξεχωρίζει τα παιδιά του.. Όλα έχουν τις γλύκιες τους.

Δύσβατος κι ενίοτε περίπλοκος η πορεία στη ζωή. Τα δυσκολότερα για τους γεννήτορες αρχίζουν όταν τα τέκνα τους φτιάξουν τις δικές τους οικογένειες... Τότε αρχίζουν τα πανηγύρια και οι αλλοτριώσεις. Η σύζευξη δύο διαφορετικών κόσμων .Τι κουμάσι είναι ο καθένας τους κανείς δεν ξέρει... κι άρα  καθ΄οδόν μπορεί και συμβαίνουν πολλά απρόβλεπτα... Η λεγόμενη κρεβατομουρμούρα είναι στίβος όπου παίζονται πολλά και σοβαρά. Περισσότερο από τη μεριά της γυναίκας και λιγότερο από τον άνδρα... ασκείται σταθερή πολιτική διαβολής, υποβάθμισης, περιφρόνησης των γονιών του αρσενικού..

Με το πες-πες το αντράκι αρχίζει και εμπεδώνει όλα τα αρνητικά σε βαθμό μάλιστα κακουργηματικό. Αυτό συμβαίνει κυρίως όταν ο άντρας κατάγεται από γονείς, ας πούμε πιο επιφανείς, καλοβαλμένους,και η γυναίκα από ασήμαντη, "παρακατιανή" οικογένεια (αν και όλα αυτά τα είδη είναι φαιδρότητες ,διότι δεν υπάρχουν καλές ή παρακατιανές φαμίλιες μέσα σε μια κοινωνία ισότητας, αλλ΄όμως  πολλοί κουβαλάνε μέσα τους τέτοιες διαστροφές ) . Την ξεχωριστή αυτή ιδιαιτερότητα διαφοράς επιπέδου,η γυναίκα την  ξέρει, φαίνεται άλλωστε από την πρώτη στιγμή. Ανώριμη ούσα στο νιονιό, αυτό την ενοχλεί... γι αυτό και επιδίδεται σε μαύρη προπαγάνδα.. Το σοβαρότερο δε εξ όλων είναι όταν στη μέση βγουν και παιδιά επί των οποίων ασκείται η βία του προσηλυτισμού ..δηλαδή ποιος θα πάρει με το μέρος του τα παιδιά. Κι όλοι μας ξέρουμε από αυτή την ύπουλη πρόστυχη μάχη ποιανού είναι τα παιδιά... προς τα πού γέρνουν...  Είμαστε όλοι μας παιδιά της μάνας μας...Όχι του πατρός μας,!

Είχα την ευκαιρία ,πριν 40 χρόνια, το φαινόμενο να το φτιάξω διήγημα με τον τον τίτλο ΤΑ ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΑ, όπου εκεί διεκτραγωδούσα όλες τις αστειότητες και θλιβερότητες των γονέων... Και τα δυο κόμματα αντιπροσώπευσαν τις παρατάξεις πατρός και μητρός..

Και για να πω κάτι προσωπικό, εγώ στη δική μου οικογένεια δεν βίωσα τέτοιες άγριες καταστάσεις και δεν ξέρω αν τα παιδιά μου κλίνουν περισσότερο προς την άξια μάνα τους και λιγότερο σε μένα. Κανείς μας δεν άσκησε προπαγάνδα κατά των σογιών μας, αντίθετα στάζαμε αγάπη- συμπάθεια και για τα δύο μέρη. Δεν τραυματήσαμε τα παιδιά μας με τέτοιες χαζομάρες.

Ξέρω πολλά περιστατικά, αλλά θα σταθώ σε δυο, χαρακτηριστικά:

--Γυναίκα απαγόρευσε στον σύζυγό της να έχει σούρτα φέρτα με τους γονείς του! Αιτία: Δεν της άρεσαν οι φάτσες τους. !!

--Αμα σας δεχτώ στο σπίτι μου, η γυναίκα μου απειλεί ότι θα φύγει... Τι να κάνω, αναρωτήθηκε ο μπουνταλάς.
Ο αποκλεισμός των γεννητόρων, από τον έναν ή τον άλλον, έτσι επειδή του κάνει κέφι, είναι εγκληματική πράξη και ποινικά κολάσιμος.Το ότι κανείς δράστης δεν έχει οδηγηθεί στο εδώλιο οφείλεται στη μεγαλοψυχία των αποκλεισμένων κι ενδεχομένως στη σύναισή τους. Θα ξεφτιλίζονταν όλοι τους.Μην ξεχνάμε ότι τέτοιοι λοξοί αποκλεισμοί έχουν ως πρώτα θύματα τα εγγόνια..τραυματίζονται ψυχικά, αποστερρούμενα της γιαγιάς και του παππού, που αποτελούν ένα ιδιαίτερο άρωμα σε μια εύρυθμη οικογένεια. 

--Η άλλη, που φαίνεται ότι κουβαλάει μέσα της πολύ φαρμάκι χορεύει τον άντρα της στο ταψί ζητώντας τον να απαιτεί περισσότερα από τους γονείς του...διότι λέει τα δικαιούται.. (Από που κι ως πού; Κύριος οίδε!)..χώρια βέβαια που σταθερά τον ροκανίζει, αναδεικνύοντας τα δικά της , περιφρονώντας τα δικά του. Κι έτσι τα παιδιά τους να βγαίνουν κατ΄εικόνα κι ομοίωση της κακορίζικης  Δουλτσινέας. " Τα παιδιά πήραν από το δικό μου σόϊ και όχι από το δικό σου ..."

Αναρίθμητες παρόμοιες περιπτώσεις. Τι ακριβώς συμβαίνει; Αντί οι άνθρωποι, μέσα από μια σχέση αγάπης να εξανθρωπίζονται, τελικά ζωοποιούνται;

΄Όταν αληθινά αγαπάς, δεν μπορείς παρά να σέβεσαι και τις προηγούμενες μοναδικές και σφραγιστικές αγάπες του ανθρώπου που αποφάσισες να φτιάξεις δική σου οικογένεια. Άρα λοιπόν όταν συμβαίνουν αυτά σημαίνει πως ούτε αγάπη υπάρχει ούτε ο οφειλόμενος σεβασμός του ενός προς τον άλλον.

Το ότι φτιάχνω δική μου οικογένεια, δεν σημαίνει ότι αποκόπτομαι από την οικογένεια των γονιών μου.. Άλλη η αγάπη προς τη γυναίκα μου κι άλλη η αγάπη προς τους γονείς μου...

Αυτό το αξίωμα όμως οι περισσότερες των γυναικών το αγνοούν βαναύσως , ενώ οι ίδιες σχεδόν ποτέ δεν αποχωρίζονται από τους δικούς τους γονείς...

Έτσι εξηγείται γιατί οι γυναίκες στατιστικά είναι πρωταθλήτριες στις αιτήσεις διαζυγίων...

Τερματίζω με αυτό που ξεκίνησα:

Υιέ μου...υιέ μου και κόρες μου...

Καταλάβατε τίποτε απ΄όσα σας λέω;

Διάγω τις τελευταίες μέρες του βίου μου και δεν μπορώ να σας βλέπω να τρώτε τις σάρκες σας...Πονάω. Δεν μπορώ να παρατηρώ τις διενέξεις σας και τις μικρότητές σας, για ασήμαντα πράγματα.  Μάθετε να συζητάτε μεταξύ σας και εν αγάπη να διευθετείτε τις μικροδιαφορές σας... Δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για αποκοτιές στη ζωή. Μην την φθείρετε. Μάθαιτε να πολεμάτε για αψηλότερα με ενότητα ,που είναι και απαίτηση της εποχής μας...

Κι αν δεν σας το δίδαξα ,-μωρέ   σας το δίδαξα- θυμηθείτε πως το « τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου» είναι η κορυφαία αξία της ζωής, αρχαιόθεν.

Σας ζητώ συγνώμη που δεν ήμουν αυτός που θα θέλατε. Αλλά ούτε σας διάλεξα, ούτε με διαλέξατε..

Δυστυχώς φεύγω με σφιγμένη την καρδιά, αν και αγωνίστηκα τον καλόν αγώνα με τις δυνάμεις  κι αδυναμίες που με προίκισε η φύση.. Δυστυχώς απέτυχα μαζί σας... Να δίνετε κουράγιο στη μάνα σας ,να είστε δίπλα της και να την αγαπάτε, διότι σας ηγάπησε πολύ .Κι αυτό το ξέρω καλύτερα εγώ...
Αν παρά ταύτα η επιλογή σας είναι η σφαγή μεταξύ σας, δεν μπορώ να σας εμποδίσω, όπως δεν σας εμπόδισα στις μέχρι σήμερα επιλογές σας.΄Ισως εδώ να βρίσκεται το μεγάλο λάθος μας. Δεν σας εμποδίσαμε το καιρό που έπρεπε για να προλάβουμε αποκοτιές σας. Σας σεβαστήκαμε..για να εισπράττουμε σήμερα την απόλυτη ασέβεια... 
Βρε πως καταντήσαμε λοχία...Βρε πως καταντάνε τα δίποδα..

Ο ΓΕΡΟ ΣΟΦΟΣ