ΜΟΝΗ ΔΑΔΙΑΣ-ΝΕΑ

Κλαίει γιά τόν ἄτεχνο πρώιμο ἐξευρωπαϊσμό τῆς δόλιας πατρίδος του. Χύνει δάκρυα γιά τόν παρασυρμό τῶν συμπατριωτῶν του ἀπό ξένες ἐλπίδες...Το ίδιο θα έκανε και σήμερα!

Ὁ στρατηγός Μακρυγιάννης και οι μεγάλες του αγάπες: Πατρίδα, το γένος και η ορθοδοξία

Γράφει ὁ μοναχός Μωυσῆς, Ἁγιορείτης
Τόν Μακρυγιάννη θά πρέπει κανείς νά τόν μελετάει δίχως ἔγχρωμα γυαλιά. Συνήθως κάποιοι φοροῦν γυαλιά χρώματος τῆς ἀρεσκείας τους ἤ τῆς ἰδεολογίας καί ἔχουν ἀπό πρίν τή μελέτη ἀποφασίσει τί θά γράψουν. Ἔτσι ἔχουμε πολλές καί ἀντιφατικές ἀπόψεις γιά τή ζωή καί τό ἔργο τοῦ ἡρωικοῦ καί εὐλαβέστατου Μακρυγιάννη, πού ἦταν ἀπό τά μέρη τά δικά μας, ἀφοῦ ὁ παππούς μου, ὁ πατέρας τοῦ πατέρα μου, τελώνης Κωνσταντῖνος Μαυρίκης, ἦταν ἀπό τή Δεσφίνα Φωκίδος. Χρησιμοποιεῖται καί κακοπαθεῖ ὁ Μακρυγιάννης ἀπό διάφορους, ἀκόμη καί πολλά χρόνια μετά τό θάνατό του. Θέλουν νά βγάλουν τά προετοιμασμένα συμπεράσματά τους καί χρησιμοποιοῦν ψυχολογία, ἱστορία, πολιτική, θεολογία, φιλολογία γιά νά καταλήξουν ἐκεῖ πού θέλουν. Ὅπως λέει ὁ σεβαστός καί ἀγαπητός π. Γεώργιος Μεταλληνός, “γι’ αὐτό προκύπτει ὁ Μακρυγιάννης τῶν συντηρητικῶν, ὁ Μακρυγιάννης τῶν προοδευτικῶν καί ἐνίοτε ἕνας ‘τρελός’ Μακρυγιάννης, ὅλων ἐκείνων πού θέλουν νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν ἐνοχλητική ‘θρησκοληψία’ τού”.
Ὁ Μακρυγιάννης ἦταν αὐτός πού ἦταν. Πάντοτε γνήσιος, ντόμπρος, ἀληθινός, δίκαιος καί γενναῖος. Δέν ὑποκρινόταν, δέν μασοῦσε τά λόγια του, δέν ἔλεγε μισές ἀλήθειες. Εἶχε πάντοτε ἕνα ἑνιαῖο ἦθος καί ὕφος χαρακτηριστικό. Μπορεῖ νά ’κανε λάθη, ὅμως δέν ἦταν....
κακοπροαίρετα. Νά ἦταν λάθος ἐκτιμήσεις, ἀστοχίες, κακή πληροφόρηση, ἔλλειψη γνώσης, ὅμως δέν ἔκανε διαστρεβλωτικές κινήσεις σκόπιμες ἤ παρανοήσεις γιά τό ἴδιον συμφέρον. Δέν κάνουμε ἐξωραϊσμό του καί δέν τόν ἁγιοποιοῦμε.

Ὁ Μακρυγιάννης εἶναι σταθερά καί ἀκλόνητα τοποθετημένος στό ἅρμα τῆς παραδόσεώς μας. Ἡ πίστη του, μπορεῖ νά ’χει κάποιες ὑπερβολές, ἀλλά εἶναι τίμια, ἐγκάρδια, ὁλοσχερής. Ἡ μεγάλη του ἀγάπη γιά τήν πατρίδα, τήν Ἑλλάδα, τό Γένος, τή Ρωμιοσύνη, τήν Ὀρθοδοξία ἦταν πάντα μαζί, ἀδιάσπαστα, ἀδιαχώριστα, ὑψηλά. Σήμερα ὁ προοδευτισμός δέν τά ἀκούει πολύ εὐχάριστα αὐτά, ἐνοχλεῖται, κουμπώνεται, εἶναι ἐπιφυλακτικός. Ὅμως γενιές ἀνθρώπων ἔζησαν μέ αὐτές τίς βάσεις καί μέ λιγότερο ἄγχος. Ἀποτελοῦσαν τήν ὑπόσταση τοῦ Ἕλληνα. Ὁ Νεοέλληνας μεριμνᾶ καί τυρβάζει περί πολλά, ἀποκόπτεται ἀπό τίς ρίζες του, ξεθεμελιώνει τόν οἶκο του, ἀποϊεροποιεῖ τή ζωή. Ὁ Μακρυγιάννης εἶχε στήν καρδιά τοῦ τήν Ὀρθοδοξία καί τήν Ἑλλάδα.
Γιά τόν Μακρυγιάννη ἀλλά καί γιά τόν κάθε πιστό ἕλληνα ὀρθόδοξο εἶναι ἡ πίστη τῶν ἀποστόλων, τῶν ἁγίων πατέρων, τῶν μαρτύρων, τῶν ὁσίων, τῶν ἀσκητῶν, τῶν ἀγωνιζομένων γιά τή θέωση. Οἱ ἐνορίες, τά μοναστήρια, τά καντήλια, οἱ εἰκόνες, τά θυμιάματα, τά κεριά, οἱ μετάνοιες, οἱ νηστεῖες, οἱ ἀγρυπνίες, οἱ δεήσεις, ἡ μυστηριακή ζωή.
Ὁ Μακρυγιάννης ὡς πιστό τέκνο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι ὑπέρ τῆς ἀνεξιθρησκίας. Κανείς ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά βιασθεῖ νά μήν πιστεύει αὐτό πού ἐπιθυμεῖ. Γιά τή θέση αὐτή κάποιοι ὑπερορθόδοξοι, σκληροπυρηνικοί, φανατικοί, σκανδαλιζόμενοι εὐσεβιστές, ἐνοχλοῦνται καί ἀπορρίπτουν τόν βαθιά θρησκευάμενο Μακρυγιάννη. Ἀπό τή θέση τοῦ αὐτή, ὅπως βεβαίως καί ἄλλες, μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι δέν εἶναι ἀκραῖος καί θρησκόληπτος. Ἡ θρησκοληψία εἶναι νόσημα σοβαρό καί θέλει προσεκτική ἐκτομή. Ὁ Μακρυγιάννης μπορεῖ νά μήν τό καταλάβαινε ὁ ἴδιος, θεολογοῦσε ὀρθόδοξα πιστεύοντας στήν ἱερότητα καί μοναδικότητα τοῦ ἀνεπανάληπτου ἀνθρωπίνου προσώπου καθώς καί στή θεοσδοτη ἐλεύθερη βούληση. Δέν δεχόταν τήν Ὀρθοδοξία ὡς ἰδεολόγημα, ἀλλά ὡς ἐλεύθερη καί ἀβίαστη ἐπιλογή τέλεια ἐλεύθερων ἀνθρώπων. Ὁ Χριστός δέν πίεσε ποτέ κανέναν νά τόν ἀκολουθήσει. Ὅλο τό Εὐαγγέλιο εἶναι μία εὐγενική πρόσκληση.
Ὁ Μακρυγιάννης ὅμως ἦταν σκληρός στούς συμπατριῶτες του, πού ἀφήνουν τήν Ὀρθοδοξία καί ἀκολουθοῦν εὔκολα τόν πρῶτο αἱρετικό. Μάλιστα φθάνει νά τούς θεωρεῖ κι ἐχθρούς του Γένους. Πίστευε πώς ἡ Ἑλλάδα συμπορεύτηκε μέ τήν Ὀρθοδοξία καί εἶχε ἀπό αὐτή τήν ἀγαπητική συμπόρευση σημαντικά ὀφέλη. Τήν πολυαγαπημένη τοῦ πατρίδα τήν ἤθελε ἐλεύθερη, ζωντανή καί δημιουργική, ὥστε νά ἀνεβαίνει τούς ὑψηλούς στόχους της, δημιουργώντας συνάμα φιλόκαλο πολιτισμό. Στά σπουδαῖα καί συγκινητικά Ἀπομνημονεύματά του φαίνεται καθαρά ἡ μεγάλη ἀγάπη του γιά τήν Ἑλλάδα καί τήν Ὀρθοδοξία. Τήν Ἑλλάδα τή θέλει πρώτιστα ἐλεύθερη, δημοκρατική, δίκαιη, ἐνάρετη καί φιλόθεη. Εἶναι φιλόπατρις, φιλοδίκαιος, φιλόθεος, φιλάγιος, φιλάνθρωπος καί φιλάρετος. Εἶναι ἐπίσης ἀντιδυτικός καί ἀντιβασιλικός, γιατί ἡ Δύση ἔχει παράδοση ξένη ἀπό τή δική μας καί βασιλεῖς πού δέν εἶναι Ὀρθόδοξοι.
Κλαίει γιά τόν ἄτεχνο πρώιμο ἐξευρωπαϊσμό τῆς δόλιας πατρίδος του. Χύνει δάκρυα γιά τόν παρασυρμό τῶν συμπατριωτῶν του ἀπό ξένες ἐλπίδες. Εἶναι ὁ ἀτόφιος Χριστιανός τῆς γνήσιας λαϊκῆς εὐσέβειας. Τά ὁράματά του εἶναι τῆς φρόνησης καί τῆς παραφρόνησής του. Δείχνουν τήν ψυχή του, τήν ἀθωότητά του, τήν ἁγνότητά του, τήν καλοκαγαθία του, τή βαθιά πίστη του. Ἀγωνιᾶ γιά τήν τύχη τῆς πατρίδος του, τῆς ἄκλαυτης Ρωμιοσύνης. Ὁ ἔνδοξος πατριώτης Ρουμελιώτης στρατηγός εἶναι ὁ γνήσιος Ρωμιός τῆς ἀγέρωχης Ρωμανίας, τοῦ ἀκαταμάχητου ἑλληνισμοῦ, ἕνα τῶν λαμπρῶν καί ἐκλεκτῶν τέκνων του, πού ἀξίζει νά τόν θυμόμαστε στίς δύσκολες ἡμέρες μας.
makthes.gr