ΤΡΙΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΙΑ ΒΑΡΝΑΛΗ... ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΙ ΑΝΑΤΑΣΗ ΨΥΧΗΣ!

 Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΤΟΥ ΒΑΡΝΑΛΗ…

Λόγω της μεγάλης απήχησης να δημοσιοποιήσουμε-ξανααναστήσουμε ένα σπουδαίο ποιητή ...ΑΓΙΟ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ, που επιδεικτικά αγνοεί το ΑΘΕΟ Κ.Κ.Ε-ΣΥΡΙΖΑ ... τον ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ, δημοσιεύουμε και την... ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΤΟΥ, ώστε έτσι να σπουδάσετε την μεγαλοσύνη του...να σέβεται τις ελληνικές-ορθόδοξες παραδόσεις!

΄Ενας αναγνώστης μας σε σχόλιο του είπε:"Τα όσα μάθαμε αυτές τις δυο ημέρες με τους στίχους του Βάρναλη, δεν θα τα μαθαίναμε ούτε σε έναν αιώνα-Ευχαρισυούμε!" 

Η εμφάνιση του Χριστού στη Μαρία τη Μαγδαληνή. Πίνακας του Alexander Ivanov

**H Mαγδαληνή όπως και η Mάνα του Xριστού, είναι σπάνια λυρικά επιτεύγματα του νεοελληνικού λόγου. Στη δεύτερη έκδοση του έργου αντικαθιστά τη Mάνα Γη. H γυναίκα-σύμβολο της έσχατης ταπείνωσης και εκμετάλλευσης στο αντιδραστικό σύστημα αγκαλιάζεται από τον ποιητή, συμμετέχοντας παράμερα στο θρήνο. Σε μια βαθιά εξομολόγηση μας δίνει την προηγούμενη ζωή της και τη μεταστροφή της, όταν γνώρισε την ουσία της ζωής, τον αγώνα για ένα ιδανικό σωστό:

...Σκοτάδια είτανε μέσα μου, ξέρα μεγάλη κι αμμουδιά
και στα γλυκά τα χείλη μου πικρά πολύ τα γέλια.
...Tην εφτυχιά τη γνώρισα στο δόσιμο χωρίς μιστό,
τη λεφτεριά, στο σκλάβωμα σε κάποιο ιδανικό σωστό...


Kαι καταλήγει:
...κι αν πρόσμενες το λυτρωμό σου από την άδικη θανή,
εγώ μονάχα το’νιωσα, που είμουνα λάσπη και κοινή,
πόσο Xριστέ ’σουν άνθρωπος!K’εγώ θα σ’αναστήσω!

H Mαγδαληνή που έζησε το βαθύτατο πόνο της απανθρωπιάς εξιλεώνεται και βρίσκει τη λύτρωση στο ιδανικό, στο οποίο αφοσιώνεται. Kαι ως άνθρωπος που πόνεσε και ένιωσε δικαιούται να τον αναστήσει για την ανθρωπιά του. O Xριστός-άνθρωπος γι’αυτό σταυρώθηκε: για να απαλλάξει την ανθρωπότητα από τα δεσμά της. O ποιητής μετά τους θρήνους ανοίγει νέες ελπίδες για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας.

Η Μαγδαληνή
Για τη Μαγδαληνή, γράψανε ο Καζαντζάκης και ο Χριστιανόπουλος… Η γραφή όντως του Βάρναλη είναι το κάτι άλλο σε αισθαντικότητα και μηνύματα! Δείτε:

Μέσ' σε παλάτια, που σα σπήλια αντήχαν απ' τις μουσικές
κι' αστράβαν απ' τα μέταλλα και τα δεμένα φώτα,
στα μάγουλά μου, που κανείς δεν τα είδεν ήλιος, οι μοσκές
γλίστρααν με λάγγεμα πολύ και τα δάγκωναν σαν οχιές
στην κρουσταλλένια μου φωνή θαμπή εγλιστρούσε νότα.

Στην τεσσεροβασίλεφτη Γιουδαία εγώ μουν η Πηγή :
του κόρφου μου τ' αμάραντα και μοσκοβόλα κίτρα.
Ωσάν τη φλόγα του κορμιού μου άλλη δε γνώρισεν η Γη,
σαν της αγκάλης μου μεστή καμιά δεν ύπαρχε σιγή.
Ο έρωτάς μου νίκαγε τη Ρώμη τη νικήτρα.

Σκοτάδια ήτανε μέσα μου, ξέρα μεγάλη κι' αμμουδιά
και στα γλυκά τα χείλια μου πικρά πολύ τα γέλια.
Και μου τινάζαν άξαφνα τ' αγνώστου φόβοι την καρδιά
και μου κοβόταν η αναπνιά μέσ' σε φορέματα φαρδιά-
απ' του θριάμβου την κορφή μακριά ‘βλεπα συντέλεια.

Δεν ήταν άξαφνη αστραψιά. Τούτο συνέβη αργά, σιγά
Ωραίος δεν ήσουν, τίποτα δεν είχες πάνω σου άξο !
Κοίταγες χάμου τα χαλίκια, ως μίλαγες σιγά κι' αργά.
Την τρίτη ή τέταρτη φοράν άρχισε ο νους μου να ριγά,
κι' ως σήκωσες τα μάτια σου, δε βάσταα να κοιτάξω.

Κι' ένιωσα ορμή ασυγκράτητη στα πόδια σου να κυλιστώ.
Είδα να σειέται μέσα μου ψυχή παρθένα ως τώρα.
Την ευτυχία τη γνώρισα στο δόσιμο χωρίς μιστό,
τη λευτεριά-στο σκλάβωμα σε κάποιο ιδανικό σωστό
και την υπέρτατ' ηδονή στον πόνον,-άξια γνώρα.

Και στους φτωχούς μοιράζοντας τα υπάρχοντά μου
(ασημικά, διαμαντικά, μεταξωτά, μπαξέδες και παλάτια)
τα βήματά σου ακλούθησα, που κι' αν τα σβηούσε ταχτικά
στον άμμ' ο αγέρας του βραδιού, σα φώτα μένανε γλυκά
για πάντα σ' άμμο και ψυχή και σ' ακοές και μάτια.

Πράματα νέα δεν έλεγες κι' ούτε, με λόγια νέα, παλιά.
Από πολλούς κι' από καιρούς όλα ήταν ειπωμένα.
Μα 'χες τη δύναμη ν' ακούς των ουρανών τη σιγαλιά
κι' όλα για σένα (κι' άψυχα κι' άνθρωποι) διάφανα γιαλιά
και διάφαν' η καρδιά του Θεού για σένα - και για μένα !

Κανείς (και πλήθη και σοφοί και μαθητάδες και γονιοί)
δεν ξάνοιγε το σπαραγμό στα θάματά σου πίσω.
Κι' αν πρόσμενες το λυτρωμό σου από την άδικη θανή,
εγώ μονάχα το 'νιωσα, που ήμουνα λάσπη και κοινή,
πόσο, Χριστέ 'σουν άνθρωπος ! Κι' εγώ θα σ' αναστήσω !

Κώστας Βάρναλης

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΔΙΚΟ ΜΑΣ!

*** Το ποίημα αυτό…κάπως παρερμηνεύεται από κάποιους ηλιθίους που θέλουν να εμφανίσουν ως ΑΘΕΟ τον Βάρναλη! Μα όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι κατά βάση είναι “άθεοι”..διότι προβληματίζονται και θέτουν λογικά ερωτήματα… Από αμφιβολίες εκκινούν για να καταλήξουν τελικά στον Χριστό !

Η δε ορθοδοξία της σήμερον με τις αγκυλώσεις της ποτέ δεν απαντά, γιατί απλά διευθύνεται από δοτούς –δια της λαμογιάς μωροφιλόξοξους - Ιεράρχες ,παντελώς ασχέτους με το όποιο πνεύμα Άγιον η μή!…Πλην 2-5 φωτεινών εξαιρέσεων! Να τους ονοματίσουμε; Μπά… Τα λαμόγια-δοτοί ιεράρχες θα σπεύσουν να τους κατασπαράξουν!..Εν όνοματι Χριστού!


΄Ομως ο Βάρναλης, παρά τις προσωπικές του “ενστάσεις” είναι απόλυτα κάθετος υπέρ της ελληνικής ορθόδοξης παράδοσης που τελικά μέσα στο έργο του υμνεί, …αν και σε κάποιες λεπτομέρειες της διαφωνεί! Τι το ομορφότερον!